30 Aralık 2013

Lafın Özü...

Ne yazayım... Bilmem. Sende bilmiyorsun ki şimdi. Hatta banane dersin, haklı olarak.

Koca bir sene geçti. Bu sene atanırım derken, güzel bir şeyler olur belki diyerekten geçirirken günleri, yaptı yapacağını işte.

Şimdi sanki tüm yollar, tüm sözler babamı hatırlatıyor. O'na dair bir şey çıkıyor illa ki. Ya da bana öyle geliyor. Bize öyle geliyor.

Mesela yılbaşı geliyor ya, akşama kuruyemiş al, derdi. Kutlamak için değil, yılbaşı bahane. Maksat yemek olsun işte. Zaten yıl içinde hiçbirşey istemezdi ki.

Ne yazayım şimdi...

Yeni bir sene başlayacak bir gün sonra. Tüm temennim, gelecek bu sene elinizden sevdiklerinizi almadığı, huzur dolu, sağlık dolu bir yıl olması.

Yeni yılda, yeni bir sayfa. Bu günlüğün sayfalarında, güzel ve neşe dolu yazılarla buluşmak üzere deyip, selam ediyorum...

Sevgileri yarınlara bırakmayın... olur mu..





25 Aralık 2013

Yüreğimde Saklı Hatıralarım...

Gün gelir, hatıralar kalır elinde sadece. Elinde, elle tutulur bir hatıra kalmışsa ne âlâ, şanslısındır. Yoksa zihnine emanet, o güzel hatıralar. Akıl bu, sormaz ki sana bana. Kimini tutar, kimini siler.Hatta dedim ya, elle tutulur bir hatıra varsa şanslısın diye. Ama zihnin yine oynar seninle. Gözün gibi baktığın o hatıraya, bir gün boş gözlerle bakar bulursun kendini. Hatırası silinmiştir. Ama yine de yüreğin el vermez onu atmaya. Saklarsın, zihnine inat. Aklın sana boş işler bunlar dese de, yüreğin hisseder yaşanmışlıkları. Böyle bir yüreğin varsa şayet, işte o zaman şanslısındır aslında. Zihninde silinse de, yüreğin saklar. Sen bilmesen de. Anlam veremesen de, o saklar içinde.

Asıl hatıralarını yüreklere yazanlara selamlar olsun. Çünkü en şanslılar Onlar. İnsan yüreğine yer etmek zordur ya, silinmesi de zordur.
Aklımda değil, yüreğimdesin. Çünkü aklım bıraksa da çalışmayı yüreğim çalışır. Yüreğim bırakırsa çalışmayı aklım da bırakır..




 

24 Aralık 2013

Sanki...

Sanki ne yapsam, ne desem, ihanet. Zaman kısa ama çok uzunmuş gibi. İçimde hissettiklerimi henüz tarif edemiyorum.
Sanki öyle de yapsam böyle de yapsam suç. Sanki herkes yüzüme bakıp ayıplayacak beni. Ağır ol molla desinler, hesabı...
Sanki alnımda yazılı çoğu zamanlarda. Sanki çok şey değişmiş de ben değişememişim gibi.. 
Sanki hiç belli değil de ben söylemeliyim herkese.. ya da susmalıyım..  
....




19 Aralık 2013

Tuhaf...

Düşünmeyince oluyor.. İnsan hayata devam edebiliyor. Hani düşünmeden nasıl oluyor ki, derseniz, oluyor işte.. Bilmem ..
Öylece sessiz durunca oluyor. Ama anlatması zor. Söylemesi zor.
Belki hala idrak edilemedi durum. Öylece apaçık bir gerçek var ortada ama insan hemen kabul edemiyor.
Tuhaf hissediyorum kendimi. Çoğu zaman duygusuz. Çünkü içimde hiçbir şey olmuyor. Dedim ya en çok anlatması zor oluyor. Söylemesi. Dillendirmek dedikleri o şey...
Halbuki dillendirmesen de, söylemesen de değişmeyecek bir gerçek var ortada. Bir daha göremeyeceğim bir babam var artık.. Konuşmasam da, ağlayıp sızlasam da, sessizce durup öylece hayata devam etsem de, herkese haykırmak isteyip bir yandan kimsenin bilmesine ne gerek var desem de... değişmiyor ki  gerçekler. Ölen geri gelmiyor.
Şimdi, ölümünü idrak ettiğim anlarda, tek dileğim huzur içinde yatması. Rabbimden sadece bunu istiyorum artık. Dünyadaki acısı dindi de asıl oralarda acı çekmemesi tek istediğim. Dualarım böyle.




13 Aralık 2013

Benim...


Akşam önüme taktığım iğneleri çıkartmadan yatan kişi, benim. Sabaha karşı aklıma gelip baktım yoklar. Kalkıp yatağı yokladım. Biri omzum hizasındasıydı, diğeri totomun altında. Aldım, koydum kenara. Şükürler edip yattım aşağı yeniden.

Otobüste artık yer yerilen insan kişisi olan kişi de benim. Veren de lise öğrencisi bir kızcağız. Şaşırdım, otur dedim, gerek yok dedim ama oturmadı. Bende oturdum.

Babası yoğun bakıma alınan ve buradaki hastanede yer yok diye te Gebze'ye götürülen de benim. Ciğerlerindeki sorunu 20 gün sonra farkeden doktora küfürler savuranlar içinde bende varım. Çok uyuyor diye beynine tomografi isteyen o doktoru o tomografi cihazına sokmak isteyen de benim.

Bugün nihayet işyerindeki yeni düzen işleri bitecek olan da benim.

Okuyamayan, yazamayan da benim..

Dua isteyen de benim... 


 

6 Aralık 2013

Yorgunluk..

Şu an ayaklarımı uzatıp, şöyle keyifle oturmak ve dinlenmek isterdim. Ama... yapamıyorum.
İşyerinde geç kalınmış bir bahar temizliği var. Günü geçmiş, birikmiş ne kadar evrak, dosya varsa depoya kaldırıyoruz. Şu günlerde astım olmazsam hiç olmam herhalde. Maruz kaldığım tozun haddi hesabı yok.
Ellerim tahriş oldu, benim güzel ellerim ahh..
Bir de evde de işler beni bekliyor. Babam hala hastanede, ablam orada. Ev işleri bana kaldı. Yani çalış çalış.. bitmiyor.
Hayallerimi sanırım tekrar gözden geçirmeliyim. Zira hayalimde çalışan ev kadını olmak vardı. Ama zormuş arkadaş. İş mesaisini geçtim. Ev işleri yap yap bitmiyor arkadaş. Onu yapıyorsun, başkası çıkıyor. Hele o bulaşıklar. Tamam makine var da dizmesi dert, boşaltması ayrı dert. Çamaşırlar zaten tam işkence. Ayır, at makineye sonra as. Bitti mi.. hayır. Sonra topla. Hepsini ayrı ayrı yerleştir.
Allah'tan yemek yapmıyorum. Onu diğer ablam yapıyor sağolsun.
Kısaca ve özetle yorgunum a dostlar yorgun... yok mu bana bir izin verebilecek biri..
Bloglara da bakamıyorum ki.. Pc başına anca oturdum desem yeridir. Yorgunluktan okumak gelmiyor içimden. Kusura bakmayın. Şöyle arkama yaslanıp dinlenmek istiyorum. Pazartesi müsait olurum İnşaallah... dua edin..
İyi bakın kendinize...




4 Aralık 2013

Sokak ve Çocuk.

Mahallenin yoksuluydu Onlar. Baba ortalarda yok. Anne desen.. İki erkek çocuk, bir de kız. Kız zihinsel engelliydi. Ama tek başına sabahtan akşama sokaklarda dolaşırdı. Dolaşmasın diye değil, tek başına olmaması gerektiği için. Yaşı da küçüktü zaten.
Erkek çocuklardan biri büyük, diğeri küçüktü. Kız ortanca idi. 
Onlara dünyanın dört mevsimi işlemezdi. Yazları da aynıydılar, kışları da. Evleri virane haldeydi. Ne kapısı vardı, ne bacası. Büyük olan, yaşı büyüdükçe eve gelmemeye başlamıştı.
Kız da büyüyordu. Gelişiyordu. Ama ilgilenini yoktu. Her çocuk bir ama, ilgiye fazlasıyla muhtaç bir kız çocuğu için sokaklar çok başka tehlikelidir.
Bir gün küçük olanla komşusu arasında bir diyalog geçti. Düğün vardı mahallede. Komşusu O'na düğüne temiz git, git elini yüzünü yıka dedi. Bir koşu gitti geldi çocuk. Gözlerindeki o sevinç ışıklarını görmeniz lazımdı. Işıldayan gözleriyle, olmuş mu, diye soruyordu. Komşusu sevgiyle, olmuş, dedi. Çocuk, adete havalarda yürüyerek, sevinçle gitti düğün alanına.
Yıllar sonra çocukların anasının öldüğü haberi geldi. Otobüsten düşmüş.
O çocuklara sonrasında ne oldu bilinmez. Yol da geçti evlerinin bulunduğu yerden.
Hayata bir sıfır yenik başlamak dedikleri bu olsa gerekti. Hiç okula gitmediler. Gündüzleri sokaktı evleri, geceleri o virane yer. Komşuları yemeklerini verirdi. Giysilerini de.

Şimdi ne yapıyorlar? 


3 Aralık 2013

Barıştık mı?

İlkokulda arkadaşlarımından ikisi diğer bir arkadaşıma küsmüştü. Arada kalmış gibi olmuştum. Sonra onlar küsken ben bir günlüğüne şehir dışına çıktım. Döndüğümde barışmışlardı. Yolda hep onları düşünmüştüm. Barıştıklarını hayal etmiştim. Sordum, nasıl barıştınız diye. Bir bileklik varmış, onu taktığın kişi ile barışırmışın. Bizimkilerde o şekilde barışmış.
Ben bu barıştık mı, hala küsmüyüz, gibi lafları kullanmayı sevmem. Bu sorular insana küslüğü hatırlatıyor daha çok. Barışmak istiyorsak onunla konuşmayı denemeliyiz. Güldürmeye çalışmalıyız. Bu devrede barıştık mı, diye sormak çok manasız geliyor bana. Ya da gelip gelip, küs müyüz hala, diye sormak. Belki karşımızdaki herşeyi unuttu. Ama sen kalkıp küs müyüz hala diye sorarsan, onun aklına yine küslüğü sokmuş olmaz mısın?
Araya bu gereksiz soruları sormadan da pek ala barışabilir insan.
İlla sorarak anlamak gerekli mi cidden?
Yüzüne bakıp anlasak...
Başka bir soru sorarak konuşmaya çalışarak anlasak...
Bence barışmak böyle olmalı.
Barıştık mı, sorusunu gözlerimiz gözlerine sorsun.
Bir deneyin.
İşe yaradığını görürsünüz. Ki İnşaallah kimseyle küsmez darılmaz da, hiç denemek zorunda kalmazsınız. 



 

2 Aralık 2013

Bu Acı Ne Zaman Geçer ?...

Evde tek başına bir genç kız. Güzel güzel temizlik yapıyor. Evi süpürürken süpürgenin hortumu sandalyeye çarpıyor. Sandalye düşüyor. Durumu farkedemeyen genç kızın ayağına çarpıyor. Canı çok yanıyor. Çarpan yer anında morarıyor. Ama sonra morluk geçiyor, hafif şişiyor. Ve acıyor her daim. 
Şimdilerde hala acıyor, morarma kızarma hallerinde. Arada yürürken bile acısını hissediyor. Herkese ağzını büzerek ayağını göstermek istiyor. Acıtasyon yapmak istiyor. Ama yapmıyor. Canı acıyor...
Kim acaba bu garibim genç kız...
Bildiniz mi? ?
:D
Ve başlıktaki soruyu cidden soruyorum. Ne zamana kadar acı çekerim ki ben... Morluk tamam da acımasın ya..






27 Kasım 2013

Davetiye ve Teşekkür.


Bugün sevinmek için bir bahanem var. Her ne kadar bugünün en sevindirici haberi, günlerdir hastanede yatan babamın çıkış haberi olacak İnşaallah ama olsun. Bu haberde benim bugün sevinmeme sebep oldu.

Bana 3.Bumerang ödül töreni için davetiye gelmiş. Görünce çok sevindim. Ama gidemiyorum. Tören 5 Aralık'taymış. Yani haftaiçi. Çalışan biri olarak + İstanbul'da da olmadığım için gitmem mümkün görünmüyor, ne yazık ki. Ama... bu da beni üzmüyor. Ben, bu daveti almayı bile şans görüyorum.

Bu yüzden buradan tüm Bumerang ekibine teşekkür etmek istiyorum. 
Ödül alacakları da şimdiden tebrik ediyorum. 




 

26 Kasım 2013

Güne Renk Katanlar.


*   78 yaşındaymış. Bu teyzeyi işimin ilk yıllarından tanıdım. Kocası ile arası hep bozuk. Bu ikinci evliliğiymiş. Geç yaşta, rahat bulmak için yapılan evliliklerden. Ama hiç gün yüzü görmediğini söylüyor. Hastalıklarını abarttığını söylüyormuş. Para vermiyormuş. Özetle kadın huzur bulamamış. Bir ara boşanmak bile istedi. Ama sonra vazgeçirdiler.
Şimdilerde kol değneği ile yürüyebiliyor. Bugün geldi, doktor randevusu aldırmak için. Allah'tan alabildim. Çantası raporlarla, kağıtlarla dolu. Geçen gözleri kararmış. Telaşlanmış. Bir de kör kalmaktan korkuyor. Kulağında kulaklık var, iyi duyuyor sayılır. Her geldiğinde kocasıyla kavgalarını anlatır uzunca. Bir de Karadenizli. Az şive var ve hızlı konuşuyor, dediklerinin bir kısmını anlamıyorum. Çıkarken bolca dualar ediyor. Eşini seçerken çok dikkatli ol diyor.
 
*   Onu ilk gördüğümde korkmadım desem yalan olurdu. Para versene para versene diyor, başka da bir şey demiyordu. Sonradan öğrendim ki hasta imiş. Ellili yaşlarında bir kadın. Saçlarını kısacık kestirmişler
Şimdilerde her gün geliyor. Bir de artık para miktarı da söylüyor. Elli kuruş verecekmişim. Gerçi az verince de ses etmiyor. Neredeyse her gün uğruyor. Bir keresinde etek alacağım param yetişmedi bile dedi.


*    Patronun dostlarından. İster telefonda olsun, ister gelsin. Halimi hatrımı sormadan etmez. Sevdiğim ve saydığım bir dedem. Gelirken de boş gelmez. Misafir boş gelmez der. Geçen İstanbul'a gitmiş. Sanırım bir yeri ziyaret etmiş ama neresi unuttum. Oradan benim içinde bir hediye almış. Öyle sevindim ki. Onu çeyizime koydum hemen. Allah uzun ömür versin kendisine.

22 Kasım 2013

Anlamı Gizli Cümleler.


Basit bir cümle değildi. Anlamı büyüktü. Sen, ben, anlamadık belki o an, içindeki o anlamı. Ama söylediği kişi anladı. Görmüyor musun gözlerindeki mutluluğu?
Sana bana deseydi, sevinir miydin böyle? 
Hayır.
Ama O sevindi. Anlamını biliyordu çünkü. Onun için çok şey demekti;
yemek hazır mı?






21 Kasım 2013

Saatiniz Kaç?

Dün sabah gelirken, önümden giden kadının kolundaki saati dikkatimi çekmişti. Kocamandı. O büyüklüğünden olsa gerek uzun kollu giysinin altında kalamamış. Şimdi düşününce saatin büyüklüğüne takılmışım, sağ kolunda olduğunu farketmemişim.
Evet, genelde insanların saatlerinin hangi kolunda olduğu dikkatimi çeker.
Saat kullanımı bence kişiden kişiye değişiyor. Hatta hiç saat kullanmayanlar var, saatsiz yapamayanlar da.
Saatlerini devamlı kullananlar da var. Sadece dışarı çıkarken takanlar da.
Hatta kıyafetine göre saatini değiştirenlerde mevcut.
Şahsen, saatimi sadece banyo sırasında çıkaranlardanım. Hep kolumdadır.
Küçük saatleri severim mesela. Büyük ve bissürü zımpırtısı olan saatler ilgimi çekmez. Zaten hepitopu bir saatim var.
Bir de saati takma şekli vardır. Genelde saat üstte takılır. Resimdeki gibi. Ama ben içe doğru takarım. Başkalarında bu detayda genelde dikkatimi çeker.
Sadece saat ama ne çok değişik tarzı var değil mi?
Herhalde tek aksesuarımın saat olmasından kaynaklı, insanlarda da saatler ilgimi çekiyor.
Siz saatinizi nasıl ve ne şekilde kullananlardansınız?



  

20 Kasım 2013

Kıymet


İnsan kıymet bilmez, kaybetmeden. Düşmeden bilemez ki, derinlikler mi güzel, zirve mi? Direk zirveye varan, nasıl bilsin ki derinliği...

Kıymet bilmek için, o derinliği bilmek lazım. Dibi görmek lazım, arada. Yoksa çarpar, zirvenin soğuk rüzgarları insanı.

Kaybetmeli insan arada. Bilmeli o duyguyu da. Ki kıymet bilsin zirvedeyken. Düşmeyi bilsin. Sonra kalkmayı. Derinliği de görsün bilsin de, zirvenin rüzgarı başını döndürmesin.

Düşmeden kalkmayı öğrenene zor değil düşmesi. Ama kalkmak için gerekli azmi, derinden zirveye gideninkinden çok olur. Çünkü bilir, zirvenin tadını. Damağındadır. Ve yine tatmak için elinden geleni yapar. Zirvenin kıymetini anlar.
Bu arada derinliklerinde tadını alır. Derinliğin suyunda boğulmadan yaşamayı öğrendiğinde, o derinliklerde yalnız olmadığını fark eder insan. Kiminin o derinliklerden zirveye çıkmak için uğraşmadığını görür. Mutlu olduğunu da. Derinlerde yaşamanın boğulmak olmadığını da görür. İnsanın isterse her yerde mutlu olabileceğini anlar. Zirveye tırmanırken mutlu olmayı unutmaması gerektiğini anlar.

Zirve de soğuktur, derinlerde. İnsan bir gülümsemesiyle ısıtır, bulunduğu yeri. Yeter ki kıymet bilsin. 
Ve anlar ki, herkesin zirvesi kendine göre değişir. O derindekinin neden zirveye çıkmak için uğraşmadığını da o an anlar. Kıymet bilmek budur belki de...




19 Kasım 2013

Sevdiğim Adamlar – Nejat Uygur.


Televizyonda diziler bu kadar çok yokken, O'nu izlerdik. O'nun sahnesini. Nejat Uygur'u izlerdik. O zamanların Star kanalında çıkardı.
Sonra, geçenlerde denk geldim de öğrendim. Kemal Sunal'ın En Büyük Şaban filminin siyah beyaz hali de varmış da, Nejat Uygur, Kemal Sunal'la aynı rolü oynamış vakti zamanında. Ama tam izleyemedim. Yine denk gelsem keşke.
Uzun süredir bu serimi yapmıyordum. Nejat Uygur ile yeniden başlatmak istedim.
Ve bu resme bayılıyorum. 
Hepsine Allah'tan rahmet diliyorum. Her biri sanatının ustası idi. 


 

18 Kasım 2013

Tek.

Ben bir kuşum. Bana gülümseyen, yemek veren o insana kandım. Artık korkmadan toprakta dolaşıyordum. Hepsi bir sandım. Başka bir insan gelip, bana kıydı.

Ben bir insanım. Bana kötülük yapan, aldatan bir insana kandım. Artık kimseye güvenmiyordum. Hepsi bir dedim. Bissürü iyi insanı kaybettim.

Ben bir insanım. Bana iyilik yapan, beni seven bir insana inandım. Sadece ona güvendim. Başka kimse böyle olamaz dedim. Bissürü iyi insanı kaybettim.




15 Kasım 2013

Sigorta Borcunuz Olabilir mi?

Bilindiği gibi artık yeşil kart yok. Devlet, gelir testi yapıyor. Ve herhangi bir sosyal güvencesi olmayanları Genel Sağlık Sigortası kapsamına alıyor. Ama bunun için sizin başvurunuz lazım. Peki, nereye başvuru yapacaksınız? İkamet adresinizin bağlı olduğu Sosyal Yardımlaşma Vakfına.
Şimdi;
18 büyük büyük erkek çocuğunuz varsa ve okumuyorsa, artı çalışmıyorsa, hemen GSS yaptırmanız lazım. Yoksa yaptırmadığınız günler devlet tarafından en yüksek primden hesaplanıyor ve size kabarık bir borç çıkıyor.
Başka kimler peki bu durumu takip etmeli?
İşten ayrılan ve sigortası dolanlar. Kız ya da erkek farketmiyor.
Boşanmış ve herhangi sosyal güvencesi olmayanlar.
25 yaşını doldurmuş erkek öğrenciler.
Bir örnek vereyim:
Genç kavga ediyor. Kavga sırasında çenesi kırılıyor. Yaş 21. Çalışmıyor. Okumuyor. Hastaneye gidilince sigortası olmadığı ortaya çıkıyor. Ameliyat olması lazım. Sigorta olmazsa 7 bin T.L. Baba gidip sigorta için başvuru yapıyor. Sigortası yapılıyor ama gence tam 5 bin kusur ceza da çıkıyor. Sebep, GSS için başvuru yapmadığından. Baba sigorta olmazsa 7 bin lirayı nasıl ödeyeceğim diye düşünürken, şimdi 5 bin liralık borçla karşı karşıya kalıyor.
Böylesi çok örnekle karşılaştım. O yüzden siz siz olun, bu durumu takip edin. 



 

14 Kasım 2013

Sevgi Sömürücüleri


Bir çiçek düşünün. Sevgi ile ekip, baktığınız. O çiçek sizden sevgi ister. Ama neticesinde çok güzel çiçekleriyle, büyülü kokusuyla, size sevginizin karşılığını verir. Tıpkı ağaç gibi.
Bir köpek gibi. Sevgiyle eğittiğiniz, baktığınız o köpek, size her fırsatta sevginizin karşılığını gösterir. Yap dediğinizi yaparak, belki de sizi koruyarak yapar bunu.
Çünkü sevginizin karşılığıdır bunlar.
Ama insanların bazıları sevginin karşılığını vermez. Siz tüm iyi niyetinizle, kalbinizdeki tüm sevgiyle elinizden geleni yaparken, o, sizi sevmez.
Sevmemekle de kalmaz. Sizin sevginizi sömürür. Siz sevgi gösterdikçe, bunu kullanacak yeni yollar arar. Bulur da. Ama bunlar sizin sevginizin karşılığı değildir. Aksine sizi hiç sevmemiştir. Sevmeyecektir. Ama bu onu, sizin sevginizi beklemekten vazgeçirmez. Sizden sevgi bekler ama sizi sevmez.
Sevmenizi ister, çünkü istediklerini öyle yaptırabilecektir. Sevmenizi ister, daha çok sevmenizi, ki daha çok sömürsün sizi.
Sizin sevginiz olmasa, o bir hiç aslında. Tıpkı diğerleri gibi. Tüm sevgi sömürenleri gibi. O güzelim duyguyu araç görenler gibi.
Keşke böylelerini sevgisiz bıraksak. Bırakabilsek. Ama böyle tipleri sevenler hep olacak. Çünkü o sevenler, yalancı bir gülümsemeye kanacak kadar çok seviyorlar. Sevginin gücüne inanıyorlar.
Ama keşke hiç sevmesek onları...




13 Kasım 2013

Benzin Döküp Yakalım.


Karı-koca,  yataklarında yatıyorlar. Erkek uyuma modunda yatarken, kadın kitap okumaktadır.
Kadın: Şunu keser misin Erol ....
Erkek: ... (ses yok)
Kadın: Kes şu gıdıklamayı diyorum !...
Erkek:: ( başını kaldırır yastıktan ) Ne oldu?
Kadın: Ay bir de uykudan uyanmış gibi bakıyor. Gıdıklama ayaklarımı diyorum.
Erkek:: Ben seni gıdıklamıyorum ki. Uyumaya çalışıyorum.
Kadın: Nasıl yani.. Atma şimdi. Gıdıkladın işte.
Erkek:: Gıdıklamadım.....
Kadın: Bak yine yapıyorsun.
Erkek:: Yapmıyorum. Kaldır şu yorganı.
İkisininde gözleri faltaşı gibi açılır.
Kadın: Aaa.. Fare ! ...
Erkek:: Fare! ...
İkisi birden ayağa kalkar yatağın üstünde.
Kadın: Ne işi var bu farenin yatağın içinde ya...
Erkek:: Yatağın içinde, evin içinde ne işi var aslında. İğrenç. Ha.. Ayakların sağlam mı? Yemiş olmasın.
Kadın: Ne yemesi ya.. Saçmalama.
Erkek:: Yer yer.. Hiç anlamazsın bile.
Kadın: Gitti işte. Hadi yatalım.
Erkek: Bu yatakta mı? Hayatta olmaz. Off.. Bana da dokunmuştur bu hayvan. At bu çarşafları. Ay bu havyan her yerde gezmiştir ki şimdi. İğrenç... İğrenç..
Kadın: Benzin döküp yakalım mı ? Kökten temizlik.
Erkek: Fareyi mi? Canileşme lütfen. Ama çarşafları yakabilirsin.
Kadın: Yok seni.
Erkek: .... !?
Kadın: Hadi yat, uzatma. Sabah bakarız çaresine.
Erkek: Uyuyamam ki. Yıkanmam lazım. Ama ya banyoda da gezmişse. Ya yıkanırken gelirse. Ya uyurken geri gelirse...
Kadın: Keyfin bilir. Ben yatıyorum.
....







12 Kasım 2013

Kahraman Babalar - Eskiler


Küçük yaşından beri çalışıyor. Uzun boylu, heybetli ve güçlü. Askerlik bitince bir fabrikada çalışmaya başlıyor. Makine gürültüleri arasında el arabasıyla harç taşıyor. Bu gürültülü ortamda kulakları zarar görüyor. İşitme kaybı başlıyor. Ama işini emekli olana kadar bırakmıyor. Çalışmadığı zamanlarda para ile başkalarına odun parçalıyor.
Tek hayali, kendi eli yaptığı evine bir kat daha çıkmak. Altını da dükkan yapmak istiyor. Emekli parası ile istediğini gerçekleştiremiyor. Evi de elinden gidiyor. Emlakçıya kanıp tüm paraları ile uzak bir yerde tek göz ev alıyorlar. Akşamları pazarlara gidiyor. Kasa ve yiyecek topluyor. Kasaları kışlık odun yapıyor. Yiyecekleri aş.
Gündüzleri emeklilikten sonra ayakkabı boyacılığı yapmaya başlıyor. Yağmurlu günlerde gitmediğinde dolaşıyor. Para edecek bakır gibi eşyaları topluyor çöplerden. Gün geliyor parasız zamanlarda o topladıklarını satıyor. Eve ekmek alıyor, erzak alıyor.
Bir gün o tek göz evleri de gidiyor elden. Kiracılar kervanına katılıyorlar.
Hiç dinlendirmediği bedeni bir gün onu yatağa düşürüyor. Gözlerinden birini kaybediyor. Böbrekleri çalışamaz hale geliyor. Kulakları hepten duymaz hale geliyor.
Her gün Allah'a verdiği nimetler için şükrediyor. 




 

11 Kasım 2013

Karar Sizin...

Efendim, arada nete girer, “uyuşuk hayalperest” yazar, neler çıkıyor, nasıl çıkıyor diye bakarım. Bunu yapan bir ben değilimdir herhalde. Öyleysem de sorun yok. Meraklıyım arkadaş.
Bildiğim kadarıyla, ki biri daha söylemişti bunu, bu isimle nette ilk ve tek idim. Ama tabi başkaları da çıkmış. Bunu bu gün öğrendim.
Bayadır bakmıyordum. Eskiden baktığım da yoktu kesin. Yoksa gözüme çarpardı. Zira Uyuşuk Hayal Perest demiş kendine.
Tamam, herşey normal. Tabiki bu ismi kullandı diye yazmıyorum ben bunları. Aşağıda linki verdim. Şahsımuhterem, gitmiş bir de benim blogdan kendim için saatlerce uğraştığım Uyuşuk Hayalperest yaprak çalışmamı da kullanmış.
Yok artık ya... Onu da kullandın tamam. Bir şey demezdim normalde ama burada normal olmayan nokta şu: adı uyuşuk hayal perest ve bana ait bir resmi kullanmış. Yani şahsen, bu sayfayı bu bloga ait bir sayfa sanabilirim. Benim gıcığıma giden bu.
Benim bloguma ait bir sayfa vardı ama kaldırdım onu. Açsam diyorum ama açmıyorum. Açsam mı acaba?


Bakın ve haklı mıyım haksız mıyım, varın siz söyleyin. 




 

Yanlış !


Biz;
Sinirliyken yanlış bir şeyler yapabilir, yanlış kararlar alabiliriz.

Biz;
Üzgünken yanlış bir şeyler yapabilir, yanlış kararlar alabiliriz.

Biz;
Mutluyken de yanlış bir şeyler yapabilir, yanlış kararlar alabiliriz.

Biz, yanlış yapmaya meyilli bir insan evladıyız.

Sinirliyken başkalarını kırarız. Üzgünken kendimizi. Mutluyken de başkaları bizi.

Ne tuhaf değil mi?



7 Kasım 2013

Polat Ölsün İstiyorum.

Bir çocuk, başka bir çocuğu boğarak öldürüyor.
Sebep ?
Oyunda  Polat olduğu için.
Evet, çocuklar Kurtlar Vadisi dizisinin oyununu oynuyorlarmış. Öldüren çocuk İskender olmuş oyunda, ölen ise Polat Alemdar'mış. Çocuk, ölmek bilmeyen Polat'ı ben öldürmeyi başardım, demiş. 
Dizi 10 senedir devam ediyor. Neredeyse her sezon sonu Polat Alemdar ölüm döşeğinde kaldı. Ama ölmedi. Dizi boyunca da kimse öldüremedi. Bir ara öldü dedik, yine ölmedi. Bu durumu çocuk artık nasıl algıladıysa, oynadıkları oyunda düşünmeden Polat diye arkadaşını öldürmüş.
Bu durumu geçtim, dizinin her sahnesi şiddet içerikli neredeyse. Ama buna rağmen hala 20.00'de çıkıyor. Geç saatte çıkmıyor. Rtük buna bir şey demiyor. Oysa çocuklar için uyku saati diye 21.30 seçilmiş.
İki adam öldürülen filmleri dizileri +13 diye geç saatlere koymayı biliyorlar.
Hala şu akıllı işaretlere kim karar veriyor, merak ediyorum. Dizi sırf reyting rekorları kırıyor diye erken saatte çıkıyorsa, diyecek laf yok. Bu devirde Tv için reyting herşey demek çünkü.
Bu dizi sadece örnek. Çocuklar tv de olsun, pc oyunlarında olsun şiddet dolu içereklere maalesef çok kolay erişebiliyor.
Geçenlerde haberlerde internet kafelere denetimleri gösterdiler. Çocuklar okula gitmek yerine oralara gidiyor. Ne çeşit oyunlar oynadıkları muamma. İşyeri sahibi ses etmiyor. Ne de olsa o çocuk müşteri demek, para demek. Denetimler bence daha sık yapılmalı. Gerekirse bu duruma müsaade eden cafelere kapatma cezası verilmeli.
O çocuk oyunda sırf Polat olduğu için öldü. 
O çocuk sırf oyunda karşısındakini Polat olarak düşündüğü için katil oldu. Kimbilir, belki de kendini katil değil, kahraman bile görüyordur. Öyle ya, kimsenin senelerce öldüremediği adamı öldürüverdi. 





6 Kasım 2013

Zayıf Halka.


Kendinizi hiç zayıf halka hissettiniz mi?
Bir topluluğun içinde tüm alaycı gözlerin üzerinizde olduğu o anda, kendinizi nasıl da zayıf, güçsüz ve ezilmiş hissettiniz. O an orda olmamayı ne çok isterdiniz. Ya da yaptığınız, dediğiniz şey her ne ise onu yapmamış olmayı. Oysa size göre ne masumdu. Hiç düşünmemiştiniz böyle sonuçlanacağını.
Şimdi hep tutukluk içindesiniz. Yine o anı yaşamaktan korkar halde. Artık topluluk içinde, yine tüm alaycı bakışlar size bakacak diye, tek kelime etmiyor. Adeta hiç hareket etmiyorsunuz.
Bedenen orda olsanız da kendiniz dahil kimse sizi görmüyor. Konuşsanız kimse dönüp bakmaz size. Kalkıp gitseniz aldırış eden olmaz. Ya da siz öyle düşünüyorsunuz. Konuşsanız yine gülecekler. Bir hareket etseniz yine gülecekler. O yüzden yokmuş gibi orada durmak en iyisi değil mi?
Kim suçlu peki bu süreçte?
Siz mi? Sizi bu duruma düşürenler mi suçlu?
Tabiki onlar. Sizi hep ezenler. Küçük görenler. Ve yanınızda hiç olmayan anneniz, babanız. Oysa bir destekçiniz olsa ne güzel de işler başarıyorsunuz. Korkmuyorsunuz topluluktan. Küçük düşmekten. Alaycı bakışlardan..
Ama sadece küçük bir destek lazım. Sizi yalnız olmadığınıza inandıracak bir destek.
Çok mu bunu istemek?
Büyük bir istek mi bu? 



 

5 Kasım 2013

Yorgun.

O'na yaşını sorsan, bir cevap veremez sana. O, görünürde genç ama ruhu yaşlı olanlardandı. Birileri buna tecrübe de derler. Ama kim ister bu kadar tecrübeyi ?...
Yorgundu ama savaşçı değildi. Yorgun savaşçı diyemezdik O'na. Savaşmamıştı ki O, yaşamaya çalışmıştı yalnızca. Yoksa yaşamak savaşmak demek miydi? ...
Yaşamak savaşmaksa şayet, bir de düşman olmalıydı. Ve birde silah arkadaşların. Arkanı kollayan, seni koruyan. O'nun kimsesi yoktu ki bu savaş meydanında. Ne dostu, ne de tek bir tane silahı...
O, yorgun. O, aslında hiç yaşamadı. Kabus gördü sadece. Şimdi gözleri kapalı, kabusun bitmesini bekliyor.


O kim mi ? Ben bir çocuk diyeyim, siz binlerce...




4 Kasım 2013

İlaç Parası.



Yıl: 1995

Küçük kız, o gün dispanser randevusuna ablası ile gider. Muayene olur, doktor yeni ilaçlar verir. İlaçları almak için hastaneye giderler. Uzun ilaç kuyruğa girerler. Uzun bir süre beklerler. Onlara sıra gelince ablası reçeteyi vezneye verir. İlaçların tutarına üzerindeki para yetişmez. Sırada bekleyen bir adam paranın üstünü vezneye vererek tamamlar. Ablası ağlayarak adama teşekkür eder. 

Tüm bunları uzaktan izleyen küçük kız, ilaçları alan ama ağlayan ablasının neden ağladığını, o an ve o yaşlarda anlam verememiştir.

Şimdilerde anlıyor o yaşların neden döküldüğünü...




Kelimeler Sahnede..


Kelimeler birer oyuncu. Bense acemi bir yönetmen. Her biri üstün yetenekli kelimelere acemice oyunlar yazıyorum. Hiç sesleri çıkmıyor, itiraz etmiyorlar. Ne sunuyorsam onu oynuyorlar. Hem de her zamanki yetenekleri ile. Hiç gocunmadan. 
Ben ne kadar acemi ve yeteneksiz de olsam, onlar yetenekleri ile oyunu seyredilir kılıyorlar. Her zaman. Tabi arada öyle kötü senaryolar oluşturuyorum ki, o güzelim yeteneklerini görmek çok zorlaşıyor. Yine de beni bırakıp gitmiyorlar. Terketmiyorlar. İyi ki yanımdalar. Ben onlarla ustalaşacağım. Onların yeteneklerini zamanla daha iyi öğrenip, daha iyi senaryolar yazacağım. Ben ustalaştıkça, kelimelerin yeteneği de artacak. Güçleri çoğalacak. Onlar zaten ben acemi ve yeteneksizken yetenekliydiler. Beni geliştirdikçe benimle daha büyüyüp güçlenecek ve çoğalacaklar. Buna yürekten inanıyorum.

Ben kelimelere güveniyorum. Onları seviyorum. Biliyorum ve hissediyorum ki, onlarda beni seviyor. 

 

1 Kasım 2013

Gözlem.

Aşağıdaki videoyu akşam haberlerde izledim. Onların sevimliliği bir yana dikkatimi asıl başka bir şey çekti.
Bakın, nasıl sırayla teker teker kayıyorlar, farkettiniz mi?
Bekliyorlar. Kayanın ardından ve kayanın sudan çıkıp yukarı tekrar çıkanakadar bekliyorlar.
Farkettiniz mi?
Nasıl bir düzenle, ahenkle yapıyorlar eğlencelerini.
Bakıyorum, bakıyorum, hayret ediyorum bu minik ördek yavrularına.
Şimdi bu görüntüyü hangi insan yavrusu ya da insan olan bir videoda görebiliriz ki...
Haksız mıyım?
Ve bence onları fazlasıyla sevimli yapan bu durumları. Değil mi?





31 Ekim 2013

Doktor Değiliz Ama Hastamız Çok



Doktor Değiliz Ama Hastamız Çok
Özgüven var gibi görünüyor. Tabi kendini yükseklerde görmede az değil. Bulunmaz hint kumaşı edası da göze çarpıyor. Ve tabi kendini beğenmişlik de bu gözlemde dikkati çekenler arasında.

Peki tüm bu duyguları tek başına durduk yere bir insan yaşar mı? Sanmam. Kişinin kendini doktor hissetmesi için önce hasta bulması lazım teknik olarak. Bu sözü söyleyen kişinin ya gerçek manada hastası çok yahut hayal alemlerinde.

Bir de çoğul söylenmesi dikkat çekiyor. İçinde aitlik var ama tekil değil. Kendini yüksekte görüyor ama yalnız görmüyor. İlginç.

Bir de hasta deniyor. Yani onu beğenmekten öte, ona muhtaç olduğunu düşünüyor. Kendinin değil, onun hasta olduğunu düşünüyor. Hani kişi kendisi ne ise karşısındakini öyle görürmüş ya, aynen geçerli bir durum. Zira hasta olan kendileri.

Evet. Bir psikoloji dersi verdim sayın blogdaşlarım. U.H. Yapım der ki;  kaynak olarak gösterilmemesi  önemle rica olunur, saygılar sunarım.

Ve bu arama kelimesiyle bloguma gelenlere selamlar olsun... 


 

28 Ekim 2013

Mutluluk Son Durak.


Ömür bir otobüs yolculuğu desek, mutluluğu son durakta aramak bu yolculuğu fazlasıyla çekilmez yapar, değil mi?

Peki mutluluğu sonda değil de başta arasak... yetmez mi sonuna kadar bize?

Bir evlilik gibi. Mutluluk evliliğin başında vardır. O aranır ya. Ve yeter değil mi? Yolculuğun sonuna kadar. Yetiremeyenler de var elbet.

Bir de bu işi tersten yapanlar var. Nikahta keramet vardır deyip, sonraları mutluluğu arayanlar. Ve bulanlar da var, hiç bulamayanlarda.

Peki mutluluk illa başta mı olur, sonda mı? Belli bir noktaya mı sabittir mutluluk? Süresi mi vardır? Yoktur değil mi?

Mutluluk her durakta, her saniyede, her metrekarede.

Aslında mutluluk son durak demek, mutluluktan ötesi yok demek. Mutluysan arkana bakma, geçmiş duraklara takılı kalma demektir. 







 

25 Ekim 2013

Eski Hikaye

- Son cümlesi ne oldu?
-  ... Ölmek istemiyorum... dedi ... Gözü açık gitti biliyor musun? Kimse görmeden kapadım gözlerini. Neden bilmiyorum. Bir anlık refleks gibi bir şeydi.... Bilmesinler istedim. ...
- Korkma.. korkma, demişti bana da babam. Elini uzatmıştı tutmam için ama ben kımıldayamamıştım yerimden. Çok korkmuştum çünkü.
- Sen... Sen yanında mıydın o zaman?
- O adamın gözünü kırpmadan babamı öldürdüğü zaman mı? Evet. Oradaydım. Babamı vurduktan sonra görmüştü beni. Silahı bana doğrultmuş ama ateş etmemişti. Ve çekip gitti.
- Bilal ...
- Sen annenin ölümüne ağlayamadığın için kendini suçluyorsun ya, ben kendimi yıllardır sustuğum için suçluyorum. O adamın yüzü hala hafızamda. 9 yaşındaydım. 7 senedir her kapı çalındığında yine o gelecek diye korkuyorum. Yolda karşıma çıkacak diye.. Hala korkuyorum. Ama kimse bilmiyor. O adamı babam niye içeri aldı, niye babamı öldürdü... Bilmiyorum.. Beni niye yüzünü gördüğüm halde öldürmedi... Bilmiyorum.. Bilmiyorum... Neden sustum bilmiyorum!.. ...
- Kendini suçlama Bilal, lütfen... sakinleş.. 
- Babam beni asla affetmeyecek... 
...  ...  


23 Ekim 2013

Ne Umdum Ne Buldum Misali

Bugün aylardır ertelediğim doktora gittim. Sabahleyin, gideceğim ama yine şikayetimin yok olduğu zamana geldi diye üzülürken çok geçmeden yutkunma zorluğum yine oldu. Balgam yok. Ki sabah vardı. Hatta burnum sabah uyandığımda tıkalı idi. Sonra geçti.
Gittim, oturdum muayene koltuğuna. İki beyaz önlüklü vardı. Hangisi asistan hangisi gerçek doktor derken, sonradan gelenin gerçeği olduğunu anladım.
Şikayetimi söyledim. Boğazıma baktı. Burnuma baktı. Sonra diğeri geldi o da boğazıma baktı. Bir şey yokmuş. Sonra burnuma uzunca bir şey soktular, endoskopi gibi içeriyi görüyorlar. Hala burnum bir hoş şuan. Yapılırken tek göz ağladım. Yine bir şey görmediler. Çok temizmiş. Sorun görünmüyormuş.
Reflüdür o vakit dedi. İlaç verdi. Bir ay kullan. Geçmezse gastrolojiye git dedi. İyi dedim, çıktım. İlacımı aldım. Zaten aç gitmiştim, içtim onuda.
Hala o boğazımdaki şey duruyor ama. Yutkunurken acayip rahatsız ediyor beni. Boğazımı eliyle de muayene etti. O sıra o hissettiğim şeyi yerinden oynar gibi hissettim ama bir şey demedim. Dese miydim acaba? Onu taktım kafaya şimdi.
Neyse bakalım, ilacı düzenli kullanayım da, geçmezse giderim yine herhalde.
Bir reflü olmam eksikti, tam oldu. Anlamadığım konu da şu, belirtilerinde en çok söylenen ve ilk sırada olan mide yanması, yediklerin ağıza gelmesi diye yazıyor. Bende bunlar yok. Mide ile şikayetim hiç yok. Acı yemediğim sürece. Sadece yutkunma zorluğu var. O da devamlı değil.
Yanlış teşhis kurbanı olmayalım da, hadi hayırlısı. 



 

22 Ekim 2013

Nasıl Oluyor Böyle Bir şey...

Bugün okuduğum haberle şok oldum desem yeridir. Hala düşünüyorum düşünüyorum, aklım almıyor. Aklımda bissürü soru.Haber şöyle: kadın 2 aylık çocuğunu evde bırakıp tatile çıktı. 9 gün boyunca aç susuz kalan bebek vefat etti.
 Kadın tek başına yaşıyormuş. Evliymiş boşanmış, çocuk ise sevgilisindenmiş.
Bu nasıl oluyor diye düşünmeden edemiyorum. Hadi kadın çocuğu bıraktı gitti. O çocuğun sesini apartmanda kimse duymamış mı günlerdir? Garibim ağlaya ağlaya helak olmuştur. Açlık susuzluk cabası. Bu nasıl eziyet o minik bedene. Ben düşünürken ürperiyorum.
Hadi tamam apartmanda kimse ses duymadı. Kadın akrabalarının yanına gitmiş. Bu akrabalarından kimse bilmiyor mu doğurduğunu? Biri de çıkıp çocuk nerede diye sormadı mı? 2 aylık bebek bu ya.. Napar bir başına...Diye düşünüyordum da, az önce gördüm, haberin detayı çıkmış nette. Ailenin haberi yokmuş çocuktan. Tatilde 2 gün kalır gelirim diye düşünmüş. Gitmeden evvel, altını temizlemiş ve 2 biberon mama yedirmiş hemen açıkmasın diye. Ama öleceğini hiç... düşünmemiş ki. Açlıktan ağlar ağlar susar uyur diye düşünmüş. vahh.. vahh.. 
Olayın üstüne düşündükçe sinirleniyor insan. Birde kadın öğretmenmiş. Hangi akılla seçti bu mesleği acaba?
Geçen ay bir film izledim. Orada da annesi çocuğa, sırf sevgilisiyle daha fazla vakit geçirmek için öksürük şurubu veriyordu. Uyusun diye. Tabi filmde çocuk 6 veya 7 yaşlarındaydı. Aklı eriyordu bir şeylere. Ve bir gün annesinin artan ilgisizliğine kızıp ilacın tamamını içiyor ve ölüyordu. Kadın da sevgilisiyle onu bir parka gömüyor, sonrasında arabası çalınmış gibi yapıp, arabada da çocuğunun olduğunu söylüyordu. Ama pişmanlığı film sonuna kadar artıyor ve sonunda itiraf ediyordu.
Bugün okuduğum haberde de kadın döndüğünde bebeği alıp hastaneye götürmüş de hastanede doktorlar günler önce öldüğünü anlamışlar polise haber vermişler. Bir de demiş ki, yaşıyordu yemek yedirmeye çalıştım, yemeyince hastaneye getirdim.
Akıllara zarar denir ya, aynen öyle. İnsanın nutku tutuluyor resmen. Ay yazık deyip geçemiyorsun da, düşünüyorsun ister istemez.
Nasıl olur böyle bir şey... 



 

21 Ekim 2013

Duruyorum..

Hayat kaldığı yerden devam ediyor. Ama ben kaldığım yerden devam edemiyorum. Kaldığım yerde kalıyorum. Bir heykel gibi. Bir ağaç gibi demek isterdim aslında. Ağaçlar büyür, çevresine faydalıdır ya, ondan. Ama değilim. Bir çiçek bile değilim, saksıda öylece duran. Ama bakanın içini ısıtan. Ve dahası sevilen.
Duruyorum. Belki de heykel gibi bile değil. Hayran hayran izleyenim de yok. Yanıma geçip resim çektirenim de. Bir kuş bile konmuyor omzuma.
Bir taşım mesela, desem. Taş bile değilim. Taş gibi hiç değilim. Ama taş gibi yerimde ağır olabilirim. Ağırlıklarından kurtulmak için kımıldaması gereken bir taş. Arkasında ilerlemeye çalışan, su gibi akan zamanı durdurduğunu sanan bir taş. Su akıyor taşa rağmen. Ve taş yosun tutuyor zamanla. Suyun izi mi yoksa zamanın mı?
Ben duran herhangi bir nesneyim. Kimsenin görmediği. Görse de umursamadığı bir nesne. Öylesi gereksiz. Öylesi fazlalık. Ortalıkta ama görünmüyor. Hani birinin ihtiyacı olsa, ortada diye göremez bile. Öyledir ya, aradığın gözünün önündedir ama sen onu göremezsin. Ya son anda görürsün. Ya da iş işten geçince.
Şimdi tek dileğim, beni arayanın beni iş işten geçmeden görmesi.
Ben buradayım.
Duruyorum.





11 Ekim 2013

Düğüm.



Çözüldü mü aramızdaki düğüm? Dedi bana.
Düşündüm. Düğüm müydü aramızdaki...
Düğümlendiği yerden çözüldü o halde. İyi bağlayamamışız. Bağlarımız iyi tutunamamış birbirine.
Şimdi çözüldük de, düğüm izi kaldı ikimizde de.
Çabuk geçer değil mi bu iz?
Ya kopsaydık birbirimizden... Daha kötü mü olurdu yoksa iyi mi..
Şimdi kopmasak da ayrıyız. Birbirine tutanamayan iki ip gibi.
Kimse bizi tekrar bağlamaya uğraşmasın. İkinciye düğüm çözülmese de, biz koparız. 


10 Ekim 2013

Saklanan Huzur

Huzur arar insan, tıpkı kendi içinde kendini arar gibi.

Huzur; demirden bir zırh gibidir. Sen savaşırken dünyalarla, o seni korur.

Huzur; pamuk gibidir. Seni sarıp sarmalar. İçini ısıtır.

Huzur; ilizyon gibidir. Görünmez olur bazen. Kaybettiğini sanırsın.

O anlarda, elini kalbinin üstüne koy. Dinle. İşte huzur tam o ritimde saklı.

Ama şunu da sakın unutma; huzur, çok iyi saklanır. Bir çocuk gibi saklandığı yerde sabırla, senin onu bulmanı bekler. 




 

9 Ekim 2013

BilmezKişi Ben.

İnsanlar..
Doğuyorlar. Büyüyorlar. Ve bir gün ölüyor ya da öldürülüyorlar. Aslında bu süreç bu kadar basit değil. Ama iş bilirkişiye gelince galiba basitleşiyor.
Münevver Karabulut davasında tazminat bedeli 37.bin küsür olarak belirlenmiş. Bu miktar 65 yaşına kadar yaşadığı varsayılarak hesaplanmış. Bu hesap bir taploya göre yapılıyormuş. Eskiymiş ama yenisi yokmuş.
Ben de haberi okuduğum günden beri düşünüyorum. Benim değerim ne kadar hesaplanır acaba? Şimdiye kadar ki geçmişime bakınca, bir baltaya sap olmadığım da hesap edilerek, kanımca baya düşük olur diye düşünüyorum.
Kendimce hesap yaptım. Münevver Karabulut, 18 de öldü değil mi? Yani henüz hayata atılmamış, ailesine katkısı hiç olmamıştı. Hesaplama işi 18'den 65'ine kadar zamanı kapsıyor o halde. Benim hesaba göre, ben Münevver Karabulut'a 5 yıl da üniversite zamanı tanıdım. Kalan zamandan onu da çıkardım. Kalan 42 yılı da şimdiki asgari ücret 900 lira ile çarptım. Sonuç 37.800 lira. Yani tazminatın hemen hemen aynısı.
Tabi bu benim görüşüm. O tabloda neler yer alıyor bilemiyorum. Ama görünen o ki, asgari yaşama standartı göz önünde tutulmuş.
Ve şunu merak ediyorum. Münevver Karabulut zengin bir kız olsaydı, bu tazminatın miktarı değişir miydi?




7 Ekim 2013

Soru - Cevap Güzelliği

Uzun zamandır mim konulu bir yazım olmadı. Gerçi ortalarda dolanan öyle çok mim de yok. Sevgili blogdaş Deeptone, bana bir mim göndermiş. Normalde böyle soru -cevaplı mimlere yazı eklemiyorum ama dediğim gibi bayadır olmuyordu. Bu da açıklamalısından mim olsun. Ve şu mim paslama olayı var. Aklıma kimseler gelmiyor. Mimlenmeyen ve soruları cevaplamak isteyenler varsa içinizde, hiç çekinmesin, yapsın. Soran olursa Uyuşuk yolladı dersiniz. :)

Ve sorular ve cevaplarım...

1. En çok kırıldığın/incindiğin kelime?
Çok düşündüm de bulamadım. Yok galiba.

2. "Herkesin kullandığı bir kelime olur, ama senin için bir insan olur, o özel insan o kelimeyi kullanınca "alınırsın" ne düşünüyorsun?
Aslında bu durum bende farklı. Mesela bir kelimeyi başkaları kullansa darılırım ama sevdiğim biri kullansa hiç tınlamam. Ters oldu ama diğeri için bilemedim.

3. Seni en çok duygulandıran şarkı?
Gülay – Cesaretin var mı aşka.

4. Daha önce seni bırakan birisi geldi senden ikinci şans istedi sen de verdin ama buna rağmen yine bırakıp gitti...Şimdi pişman! Ne yaparsın, ne hissedersin?
Yuh.. derim. O kişi kesin arızaymış da, benim sorumun ne, diye düşünürüm. Gebersin pişmanlıktan.

5. Nefret mi Aşk mı?
Nefret cidden zor. Planlar programlar falan... Aşk ise, en doğal hali ile güzeldir.

6. Birinin kalbini kırdığında nasıl gönlünü alırsın?
O konudan tekrar tekrar bahsedip deyim yerindeyse yarasını deşmemde, eşelemem de. Gerekirse şebeklik yaparım. Hoşlandığı, komik bulduğu şeylerden bahsederim.

7. Nasıl ağlarsın? Bağırarak mı? İçine akıtarak mı?
Sessizce ve içime akıtarak maalesef.

8. En korktuğun şey?
Galiba yalnız kalmak.

9. Ruhun sıkıldığında ne yapmayı seversin? Kendini nasıl sakinleştirirsin/dinlendirirsin?
O ruh halinde genelde yatmak isterim. Yatamıyorsam tesbihler çekerim, o olmadı başka şeyler.

10. Bazen kızılmasından hoşlanırsın, peki en çok ne için kızılmasını seversin?
Yaptığım yanlış şeyi kızan kişi düzeltiyorsa kızmasına aldırış etmem diyelim.

11. Şiir/müzik/öykü/deneme?
Müzik de olur, öykü de.

12. En son ne için ağladın?
Çok saçma şeylere, boşver.

13. Birinde hemen etkilendiğin özellik?
Benim rahatsız olmadığım, seviyeli ama sıcak yaklaşımı.

14. Dayanamadığın şey?
Yaptığım işin, yaparken söylenmesine dayanamam, sinirlenirim. Ve yeğenimin gülen yüzüne. Velet, yapıyor yaramazlığı, sonra gülüyor, şebeklik yapıyor, kızamıyorsun.

15. En sevdiğin duygu?
Mutlu olma duygusu.