Hırsızın Böylesi

Yaşanmış bir hikayedir bu. Eskilerin deyimi “ taş uzaktan gelmez”i söyletiyor insana.

Evin anahtarlarının kaybolması ile başlar olay. Ev halkı yedeği olduğu için umursamaz. Günler sonra evde eksik birşeyler olduğunu farkederler. Evi iyice araştırdıklarınsa ise, evdeki altınların, paraların hepsinin yok olduğunu anlarlar.
Hırsız elinde anahtar olduğu için kapı zorlanmamıştı. Eşyaların yerini değiştirmemiş, odaları hiç dağıtmamıştı. O yüzden hemen anlamamışlardı. Ama evlerinde kamera sistemi vardı. Hırsız işte bunu atlamıştı. Ama işte, kamerada o hırsızı görünce keşke atlamasaydı dedirti Onlara. Çünkü eve giren hırsız yabancı biri değildi. Çok yakın bir akraba idi. Neredeyse hergün görüştükleri biriydi.
İşte bu sebeple sustular. O çok yakın akrabaya “hırsız” damgasını vuramadılar. Yüzüne söylemediler. Çocukları vardı, polise vermeye acıdılar. Yine yüzyüze bakıyorlardı. Hırsızlığı yapanda yüzyüzce bakabiliyordu yine yüzlerine. Çaldıkları ile evini baştan düzmüştü. Ailesine de parayı annesinden aldığı yalanını söylemişti.
Bu hikayeyi dinleyince keşke polise verseydiler diyorsunuz. Böylesi bir olayda nasıl sessiz kalınır diyorsunuz. Bende öyle dedim. Ama çok yakın akraba diyorlar, yapamadık, yüzüne söyleyemedik diyorlar.
Böylesi bir hırsızlık, böylesi bir hırsız. Yüzsüz, arsız bir akraba. Yüzüne bakıyor da utanmıyor. Evine geliyor hala. Yok, olmaz böyle şey diyorsun da, oluyor işte.