Bir gün, büroya bir kız geldi.
Patronun masasında da simit vardı. Gelen gidenden yiyememişti.
Kız, patronun masasının önüne oturdu. Genelde onunla muhatap
olmak isteyenler oraya, benimle işi olacağını bilenler de direk
bana yönelirler, benim masanım önüne oturuyorlar. Bu küçük ve
gereksiz ayrıntıdan sonra mevzuya dönebiliriz.
Kızın ne istediğini, o kadar
süre niye beklediğini hatırlamıyorum. Tek hatırladığım, masadaki
simidi alıp yemesi idi. Belki de kız hızlı idi, yemek konusunda. Çok zaman geçmemiştir.
Ne izin istedi, ne bir şey dedi. Aldı,
parçalara böle böle yedi. Son lokmalarına doğru, kimin bu simit
yedim ama, dedi. Gülerek.
Patron da ye önemli değil
dedi. Cidden önemsememişti. Aksine hoşuna gitmişti. Kızın bu
davranışı.
Bense tuhaf karşıladım. Hangi
cüret, hangi davranış bu hareketi öylesine görebilir ki. Bence
izinsiz yemesi, o kızın bulunduğu ortamda çok rahat biri olduğunu
göstertmez. Bence gereksiz bir dengiz olduğunu gösterir. Gözü
açıklıkla, uyanıklıkla ya da ne bilim, rahatlıkla ilgisi yok bu
davranışın.
Yoksa ben mi yanlış
düşünüyorum?
bende pek takmazdım kafaya.
YanıtlaSil:) takmak değil de, tuhafıma gitti diyelim ya.
Siltabiki de haklısın. istesin ya da yiyebilir miyim desin yesin sorsa kimse hayır demez zaten.
YanıtlaSilsonuna kadar haklısın canım
Yani.. niye hayır diyelim ki. Eksik olmayın. :) Aynı fikirde buluşmak güzel.
SilYa ben çekinirdim herhalde. Garip geliyor böyle nasıl olunuyor acaba =) İyi mi kötü mü karar veremedim duruma göre değişse gerek
YanıtlaSilEvet bende çekinirdim. ondan herhalde tuhaf geliyor bize. :)
Sil