Gözler...

Kurs odasının kapısından girince O'nu yine yerinde, yaptığı resme odaklanmış şekilde buldum. Ben erkenciydim ama O, benden de erkenci idi.

Yanına gittim. Yine nasıl harika bir resim yapıyordu, merak ediyordum. Resmini görünce yine bayıldım. Kızın olağanüstü bir yeteneği vardı. O, dalgın dalgın resmini yaparken ben sanki kendi kendime konuşur gibiydim. Nihayet eseriyle olan o görünmez bağını kopartmayı başarmıştım. Beni farkedince gülümsedi.

-Senin soyun kesin şu ünlü ressamlardan birinden geliyor. Bu resminde harika.

-Seninkilerde çok güzel. Hepimizinki öyle.

-Yapma canım. Hepimiz biliyoruz, seninkiler başka. Hoca bile ağzı açık şekilde seninkilere bakıyor. Sen, senin resimlerin için sana bir ikazda bulunduğunu hiç duydun mu Allah aşkına. Şu sınıfta laf söylemediği tek kişisin. Adam uyuzun önde gideni. Fırçayı tutuşuna bile karışıyor. O an fırçayı kafasına geçirmek istiyorum.

İkimizde kahkahalarla gülüyoruz son cümleme. Tam o an, hoca içeri giriyor. Benim kahkalarım içimde kalıyor. Yeliz ise gülmeye devam ediyor. Ondan cesaretle bende gülüyorum.

-Hanımlar, erkencisiniz.

-Evet hocam, biz hep böyleyiz.

İçimden, dediğimi duymadığı içinde şükürleri sıralıyorum.

Hoca, Yeliz'in resmine bakıyor.

-Bunu şimdi yaptın değil mi?

-Evet.

-Bu kadar kısa sürede bu harika resimleri yapıyor olman senin ne kadar yetenekli olduğunun ispatı. Biliyorsun değil mi?

Yeliz, sessizce başını sallıyor. Yeteneği konusunda konuştuğunu zaten hiç duymadım. Bense şaşkınlıktan şok oluyorum. Kendi kendime, şimdi mi.. diye söyleniyorum.

-Neden evde değilde burada yapıyorsun? Birkaç haftadır seni görüyorum. Erken geliyor, resmini burada yapıyorsun.

-Evde yaptıklarımı beğenmiyorum.

-Evde yaptığın bir resmini görebilir miyim?

-Yok. Bir kere yaptım, beğenmedim yırttım hocam.

Hoca, bir şey demiyor. Resme bakıyor. Dalıp gitmiş gibi.

-Yeliz, senin resimler için bir sergi yapalım mı?

-Hayır.

Bu direk ve net cevap hocayı şaşırtıyor. Hiç beklemediği bir cevaptı. Benimde. Sonra daha beklenmedik bir şey oluyor. Yeliz, malzemelerini toplamaya başlıyor.

-Niye topluyorsun ki, birazdan ders başlayacak zaten.

-Yeliz.. ? !

Yeliz, bizi duymuyor bile. Kısa sürede toparlanıyor. Göz göze geliyoruz. Gözlerinden yaşlar akıyor. Ağlıyordu. Neden ?

Bir şey diyemiyorum. Soramıyorum. Çantasını alıp kapıya yöneliyor. Hoca arkasından sesleniyor. Nereye gittiğini soruyor. Yeliz ise hiç konuşmadan öylece çıkıp gidiyor sınıftan.

Hoca söylenmeye devam ediyor. Ne dediğini anlamıyorum. Duymuyorum daha doğrusu. Sonra Yeliz'in peşinden çıkıyor O da. Ben boş sınıfa bakıyorum. Yeliz'in boş yerine.

Günler sonra, kurs çıkışı Yeliz karşıma çıkıyor. Onu görünce öyle seviniyorum ki. Öyle çok samimi değildik ama o günden sonra, o gidişinden sonra aklımda hep vardı. Sarılıyorum. O da bana sarılıyor.

-Sana hediye getirdim.

-Bana mı..

Dedim ya, samimi bir arkadaşlığımız yoktu ki bizim. Yeliz gelir, sessizce yerine geçer, kimseyle konuşmadan resmini yapardı. Herkes yanına gelir, resimlerine bakar, iltifatlar yağdırır. O sessizce gülümserdi sadece. Gerektiğinde cevap verirdi.

En uzun muhabbetimiz o gün olmuştu.

-Senin için yaptım. Teşekkür etmek için. Yaptıkların için.

-Ne yaptım ki ben.

-O gün gitmeme izin verdin. Sorgulamadın. Sormadın.

Gülümsüyorum.

-Diyecek söz bulamadım ki seni öyle görünce.

-Ben sözlere değil, gözlere bakarım. O an, beni sorgulayan bakışların yoktu. Neyse, senin için bir şey yapmak istedim. Lütfen kabul et.

Elindeki çantayı elime tutuşturuyor. Tekrar sarılıyoruz birbirimize. Sonra vedalaşıp gidiyor.

Çantaya bakıyorum. İçimdeki meraka yenilip, yolun ortasında açıyorum. Gözler. Benim gözlerim. Gözlerimin resmi çıkıyor karşıma. Sanki kendimle gözgöze gelmişim gibi oluyorum.

Sonra bir not görüyorum. Aynen şöyle yazıyor:

“ gözlerindi benim en yakın arkadaşım... “

- öykü -