Abimin karısı, yengem, iki çocuğu vardı ve aralarında yaklaşık bir yaş var idi. Yani ikisi de küçük çocuk. Ama O, üşenmez, gideceği yere giderdi. Allah'ın taktiri, büyük olan daha 11 aylık değildi, abartmıyorum, resmen koştura koştura yürürdü. Küçüğü kanguru da diğeri yürür yada arabada.
Karnım burnumda Onun bu durumunu düşünür, nasıl da cesaret ediyor diye içimden geçirirdim.
Şimdi benim iki çocuğum var. Aralarında 2 yaş var. Yani benimkilerde büyük sayılmaz. Büyüğü, oğlum yani, çekingen bir karaktere sahip. Kalabalık yerlerde durmayı sevmez. Insanlarla hemen muhatap olmaz, zamanla iletişim kurmaya başlar. Bu süreçte dibimden ayrılmaz. Hal böyle olunca diğeri bebek olan kızımı da alıp dışarı çıkmak zor bir durum.
Ama oğlumun bu hali az biraz azaldı sayılır.
Mesela bugün ikisini alıp tek başıma sağlık ocağına gittim. Eskiden olsa cesaret edemezdim. Zira oğlum da ameliyatı sonrası doktor korkusu oluştu. Ağlıyordu doktor lafı bile duysa. Hiç birşeye izin vermiyordu. Onu da aştık sayılır. Bugün hiç ağlamadı. Onun için gitmemiştik ama yine de farketmiyordu eskiden.
Sonra beraber parka bile gittik.
Şimdi içimde biraz gurur, biraz mutluluk var. Çok büyük bir iş başarmış gibiyim.
Rabbim herkesin yardımcısı olsun.
Kimseye de muhtaç eylemesin.
Muhtaç olduğunu düşünürsen muhtaç olursun.
Söz bu şekilde idi galiba.
Sevgiler saygılar sunarım ♥️