Nasılsın... ?

Hava soğuk. Bense sahil kenarında bankta oturmuş, rüzgarla denizin düetini dinliyorum. Bir zaman sonra bir ses, “ nasılsın” diye seslendi. Cevaben dudaklarımdan dökülenler: “ iyi değilim.. hiç iyi değilim..”

Sesim kulaklarıma varınca farkettim. Evet, ben uzun zamandır iyi değildim. Ama hep kendimi iyi bildim. Çünkü bana kimse “ nasılsın” dememişti ki. Herkes “iyisin” dedi bana. Çünkü onlar için iyi olmalıydım. Onların istediği buydu. Yoksa kimse gerçekten nasıl olduğumu sormuyor. Dahası umursamıyordu bile.

İyi değilim demiştim ama bu olumsuz cümle bana öyle olumlu gelmişti ki. İçimde nasıl tuttuysam bunca zaman, dile getirmek ruhuma acayip bir şekilde iyi gelmişti.

Başımı çevirip bu güzel soruyu kim sordu diye baktım. Kimse yoktu. Diğer yanıma baktım. Orada da kimse yoktu. Denize baktım. O zaten rüzgarla meşgüldü.

Omzuma bir el dokundu. Arkama baktım. Arkama bakmak hiç aklıma gelmemişti. Çünkü insanlar hep ya yanımda oldular ya önümde. Arkamda olup beni destekleyen kimse olmadı. Bende artık arkama bakmayı bırakmıştım. 

O ise tam arkamda, yıllardır beklediğim o soruyu içtenlikle sormuştu. 

O, sahilde seyyar esnaflık yapan genç bir delikanlı idi. Merakla ve endişe ile bana bakıyordu. Bu havada burada olmam onun aklına olmadık şeyler getirmişti. Dahası onun o güzel gözlerinde kimbilir nasıl görünüyordum ki, aklına onlar gelmişti.

-İyi değilsin anladım. Ama sağlıklı görünüyorsun. Yani bedenen. Bırak öyle kalsın. Git cafeye sıcak bir şeyler iç. İçini ısıt. Sonra elbet iyi olmanın yolunu bulursun.

-Sanırım buldum. Sayende. Her zaman iyiyim demek insanı daha iyi yapmıyor. Bazen birinin gerçekten nasılsın demesi, seninde korkmadan çekinmeden iyi değilim, diyebilmen ne büyük lutufmuş. Asıl iyi olmak kendine dürüst olmakmış. Sayende bunu anladım. Çok teşekkür ederim.

-Eyvallah. 

....
....