Duruyorum..

Hayat kaldığı yerden devam ediyor. Ama ben kaldığım yerden devam edemiyorum. Kaldığım yerde kalıyorum. Bir heykel gibi. Bir ağaç gibi demek isterdim aslında. Ağaçlar büyür, çevresine faydalıdır ya, ondan. Ama değilim. Bir çiçek bile değilim, saksıda öylece duran. Ama bakanın içini ısıtan. Ve dahası sevilen.

Duruyorum. Belki de heykel gibi bile değil. Hayran hayran izleyenim de yok. Yanıma geçip resim çektirenim de. Bir kuş bile konmuyor omzuma.

Bir taşım mesela, desem. Taş bile değilim. Taş gibi hiç değilim. Ama taş gibi yerimde ağır olabilirim. Ağırlıklarından kurtulmak için kımıldaması gereken bir taş. Arkasında ilerlemeye çalışan, su gibi akan zamanı durdurduğunu sanan bir taş. Su akıyor taşa rağmen. Ve taş yosun tutuyor zamanla. Suyun izi mi yoksa zamanın mı?

Ben duran herhangi bir nesneyim. Kimsenin görmediği. Görse de umursamadığı bir nesne. Öylesi gereksiz. Öylesi fazlalık. Ortalıkta ama görünmüyor. Hani birinin ihtiyacı olsa, ortada diye göremez bile. Öyledir ya, aradığın gözünün önündedir ama sen onu göremezsin. Ya son anda görürsün. Ya da iş işten geçince.

Şimdi tek dileğim, beni arayanın beni iş işten geçmeden görmesi.

Ben buradayım.

Duruyorum.