Hayırlısı...

İnsanın aklında bir şey takılı kaldı mı, o insanın işinden hayır gelmiyor. Başka bir şey yapamıyor. Yapmak istemiyorsun. Şu günlerde öyleyim.

Günde en az 100 kere iş ilanlarına bakıyorum. Kendime uygun olanları yazıyorum. Hatta arıyorum. Kimisine de gidiyorum. Ama gitmekle iş bitmiyor. İş görüşmesine sanki birinin zoru ile gitmiş gibi bir ruh hali ile gidiyorum. Kendime ben bizzat iş vermem. İstemediğini düşünürüm çünkü. Öyle hal alıyor beni o görüşmelerde. Tutuluyorum kalıyorum. Eğreti gelin gibi oturuyorum. Aklıma soracak bir şey gelmiyor. Yeri geliyor, sadece bakışıyoruz karşımdaki ile. Sonra da diyorlar ki, bu işte biraz atik olmalı insan, konuşkan olmalı. Sonra içinden de diyor ki, ama sende hiçbiri yok, yallah... Tabi dış sesten beni arayacaklarını söylüyorlar.

Dahası içimi korku kaplıyor. Yahu, iş isteyen benim, arayan benim. Talep eden benim. Niye korkuyorum bilmiyorum. İş olacak diyecekler diye resmen ödüm patlıyor. Deli miyim neyim, bilmiyorum. Olmayınca da, niye olmadı diye dertleniyorum. Hala buralarda kaldım diye içerleniyorum. Şimdi kesin sizde bu kız delirmiş dediniz. Haklısınız.

Bu gel gitlerle içimden yazmakla gelmiyor. Bir de iş için buradan ayrılmakta ayrı dert oluyor zaten. Adama söyleyenekadar göbeğim çatlıyor. Öyle bir ruh hali ile de çıkıyorum ya, baştan enerjim gidiyor.

Bilmiyorum, halim, sonum ne olacak. Yeni bir iş bulacak mıyım.. Yoksa atanır mıyım ki acaba bu sefer... pufff...

Bir de ev meselesi var. bulamadık daha gönlümüze göre bir ev. Hayırlısı... Hayırlısı...