Kiralık Ev Arama Maceraları.

Ev arama maceramız tüm hızıyla devam ediyor. Bu süreçte yaşadığımız bir olayı sizinle paylaşmak ve fikrinizi almak istiyorum. Üzerinde düşündükçe sinirleniyorum çünkü.

Olay, malumunuz üzre bir eve bakmakla başlıyor. Annem ve ablam eve bakıyor. Ki bu tam tesadüfmüş ev sahibine göre. A, pardon ev sahibi değilmiş o, gelinmiş. Bu detaylar önemli, unutmayın. Ev beğeniliyor. Kirası soruluyor, bilemem bilmem diyor ama 400 diyor, gibisinden laf ediyormuş. Merkezde dükkanları varmış. O an, annemler gittiğinde tesadüfen evde bulmuşlar. Eşi memurmuş, iş çıkışı o da dükkana geliyormuş. Akşamüzeri dükkana gelirsiniz, eşimle konuşursunuz diyor. Telefonunu da veriyor. (sağolsun)

Akşam arıyoruz. Eşi, yeni şube açacaklarmış, onun işleriyle ilgileniyormuş. İzindeymiş bu arada. Dükkana da uğrayamıyormuş. Akşama gelirse ararım, dükkana gelirsiniz, diyor. Tamam diyoruz. Ha, olmazsa gündüz uğrarmışız, haber edecek yine. Akşam oluyor, arayan yok. Ertesi gün oluyor, akşam oluyor yine arayan yok. Biz yine arıyoruz. Aramadınız falan diye. Eşinizle konuştunuz mu, sordunuz mu diye soruyorum. Ama hiç vakti olmamış. Şube yüzünden hiç görüşemiyorlarmış. Ev onun olsa hemen taşının dermiş. Bu arada günlerden cumartesi. Sonra eşimi bir ararayım, ben çarşıdayım, o neredeymiş bir sorayım diyor. Bir 5 dakika sonra arıyor. O da çarşıdaymış. Ben de yarın pazar, evde olursunuz diyorum ama yok değillermiş. Pazar günü de çalışıyorlarmış. Sonra eşimle konuşayım da olmazsa telefonla konuşun diyor en son. İyi tamam deyip kapatıyoruz telefonu. Bu arada ben sukunetimi korurken, ablam bu duruma fena sinirleniyor. Oyalıyorlar diye. Dün yani pazar günü yine ev ararken o evin önünden geçiyorduk. Bir bakalım dedik. Ne tesadüftür ki, kadın yine evdeydi. Misafiri gelmiş de, eve gelmiş. Kaynanası gelmiş bu arada. Onunla konuşun dedi. Üst kata çıktık. O kadın da yaşlı başlı kadın. Oğlum ne derse o olur, dedi. Gelini oğlunu aradı. O telefonda anama sor diyormuş. Böyle şey ettirirken, anası kendi bilir dedi. Oğlu da karısına tamam ben yarım saate geleceğim demiş. Kadın da o zaman dükkana gel, dedi. Oraya gidiyormuş ya. Bizde atladık onunla gittik. Bekledik orada 10 dk.falan. Geldi sonunda ulaşılmaz adam. Ve ne dese beğenirsiniz. Ev için bir arkadaşına söz vermiş. Ama günlerdir ulaşamıyormuş. Onun son kararı ne öğreneyim de, yarın (yani bugün) sizi arayacağım, dedi. Be mübarek insanlar, bunu eşine de deseydin ya. Eşi de bana da söyleseydin dedi ama. Bilmiyorum artık. Sonra bir de depozit istiyorum dedi. Bir kira kadar. Bu arada telefonunuzu alalım dedi ya, aramak için. Söz de eşi, bizim telefonu en son konuşmamızda kaydetmişti. Aratmak için.

Annemle iyi tamam deyip çıktık oradan. O anlarda olayın pek farkına varmadım diye düşünüyorum. Ama resmen bizi oyalamışlar. Madem arkadaşına söz verdin evi, niye camında kiralık yazıyor. Gelen soran insanlarla görüşüyorsunuz. Kaç gündür telefonla söylenemez miydi bu? Bu arada dükkana gittik ya, dükkan kapalı idi. Kimse yoktu. Kim arayıp çağırıyorsa bu kadını boş dükkana bilmiyorum.

Böyle işte. Son ana kadar olayı idrak edememiş olan ben, şimdi tüm bunları düşündükçe deli oluyorum. Vermeyeceksen vermiyorum de, niye uğraştırıyorsun. Paramı boşa harcatıyorsun bana. Bize de yazık değil mi?

Al evini de başına çal.