Sokak ve Çocuk.

Mahallenin yoksuluydu Onlar. Baba ortalarda yok. Anne desen.. İki erkek çocuk, bir de kız. Kız zihinsel engelliydi. Ama tek başına sabahtan akşama sokaklarda dolaşırdı. Dolaşmasın diye değil, tek başına olmaması gerektiği için. Yaşı da küçüktü zaten.

Erkek çocuklardan biri büyük, diğeri küçüktü. Kız ortanca idi. 

Onlara dünyanın dört mevsimi işlemezdi. Yazları da aynıydılar, kışları da. Evleri virane haldeydi. Ne kapısı vardı, ne bacası. Büyük olan, yaşı büyüdükçe eve gelmemeye başlamıştı.

Kız da büyüyordu. Gelişiyordu. Ama ilgilenini yoktu. Her çocuk bir ama, ilgiye fazlasıyla muhtaç bir kız çocuğu için sokaklar çok başka tehlikelidir.

Bir gün küçük olanla komşusu arasında bir diyalog geçti. Düğün vardı mahallede. Komşusu O'na düğüne temiz git, git elini yüzünü yıka dedi. Bir koşu gitti geldi çocuk. Gözlerindeki o sevinç ışıklarını görmeniz lazımdı. Işıldayan gözleriyle, olmuş mu, diye soruyordu. Komşusu sevgiyle, olmuş, dedi. Çocuk, adete havalarda yürüyerek, sevinçle gitti düğün alanına.

Yıllar sonra çocukların anasının öldüğü haberi geldi. Otobüsten düşmüş.

O çocuklara sonrasında ne oldu bilinmez. Yol da geçti evlerinin bulunduğu yerden.

Hayata bir sıfır yenik başlamak dedikleri bu olsa gerekti. Hiç okula gitmediler. Gündüzleri sokaktı evleri, geceleri o virane yer. Komşuları yemeklerini verirdi. Giysilerini de.

Şimdi ne yapıyorlar?