Kelime Oyunu - 10

Anne Olmak mı ?

"Sana şimdi ne demeliyim bilmiyorum. Kafam öyle karışık öyle bulanık ki şuan. Tam gidiyordum elime tutuşturdular kağıdı kalemi. El kadar bebekdin. Ne diyecektim ki sana. Anlamazdın. Belki şimdi okurken bile 

anlamıyorsun beni.  Seni terkeden bir anneyi anlaman da beklenmemeli. 

Sana veda bile etmeyecektim güya. Şimdi ise sana bu saçmalıkları yazıyorum. 

Bunlar bir özür değil. Bağışlanma ise beklemiyorum bile. Ben ömrümde sevilmek nedir bilmedim. Ben seni doğurmak da istemedim ama senin kaderin doğmak imiş. En başta bunun için affet beni belki de. Çünkü bana sorsalardı ben doğmak istemezdim ki. Doğdum da ne oldu ki. Acılar çektim durdum. Dayak, işkence, istismar. Aklına gelen ne varsa gördüm bu yaşıma kadar. Yaşımı da büyük sanma. 23 yaşındayım. Doğduğum güne her sene küfürler savurarak girerdim bu yaşa kadar. 23. yaş günümde seni doğurdum. Doğduğum gün ölüm günüm olsun derken bir can daha kattım bu dünyaya. Ne komik değil mi?

Seni görmeden gitmekti niyetim. Bırakmadılar. Gör dediler. Kucakla dediler. Nasıl kucaklardım ki seni tek elle. Diğerini baba dölün olacak o vahşi yaratık satırla kesmişken. Ama merak etme sen. Seni ona asla bırakmıyorum.  Ben yoksam hayatında o da olmayacak merak etme.  Zira artık yaşamıyor. Seni benim yaşadığım cehenneme sürükleyecek kimse kalmadı. Sen mutlu ol. Inan annensiz ve diğer akrabaların olmadan daha mutlu ve güvende olacaksın. 

Şuan ağlıyorsun deli gibi. Odadaki kadınlar anladığını söylüyor. Sahi anladın mı ?

Bana birşeyler ifade edecek gibisin ama inan ruhum öyle yaralı öyle perişan ki. Anne olacak gücü kendimde göremiyorum. Hissettiğim son gücümle seni doğurdum. Ve bütün enerjim bitti. Üstelik nedir annelik, bilmiyorum ki ben. Tek bildiğim güzel şey, aklımda kalan şu cümle:

"Parmağının ucuna diken batsa senin canın daha çok yanar."

Düşündükçe içim ürperiyor. Hisseder miyim diye garip bir his kaplıyor içimi, bedenimi, ruhumu. Insan bilmediği görmediği bir şeyin acısını duyar mı ?

Sen benim içinde mutlu ol bu hayatta. 

Bir vedayı bile beceremeyip yazdığım şu satırlara bak.

Bana herşeye rağmen anne ol diyorlar. Hâlâ. 

Ben kendime bile güvenmezken , dört duvarın arasında hiç tanımadığım insanlara nasıl güvenebilirim sen söyle.

Hayat işte. Kimisi anne olabiliyor. Kimisi de sadece doğuruyor. 

Çok üzgünüm. Seni sadece doğuran olmak istemezdim. Ama anne olmayı bile çok gördüler bana. 

Hoşça kalasın benim parmağının ucuna diken batsa canım yanacak olan yavrum. Yani öyle umuyorum. Diliyorum. 

Hoşça kal....

.... "

Hazır mısın diye sordu bana.

Bilmem. Böyle bir şeye hazır olabilir miydi insan. Beni doğuran öz annemi yıllar sonra parmaklıklar ardında da olsa görmeye  ne kadar hazır  olabilirdim ki...

...

....