Kelime Oyunu 16

 Güven.

Günlerdir evde oturmaktan artık çok sıkılır. Yıllardır çalıştığı şirket dara düşer aylar evvel. Patrona durumu sorduğunda, eleman azaltmaya gideceğini ama gidecekler listesinde kendi adının kesinlikle ve kat-iyetle olmadığını söyler. Buna rağmen  ilk işten çıkarılanlar arasında olur. Sebep olarak da maaşı gösterilir. Komik gelmiştir o an. Hâlen aklına geldikçe güler. Ne ikiyüzlü insanlar var diye.

Yine evde sıkıntıdan patlamak üzere iken bir yazı görür nette. Blog yazın rahatlayın diye yazıyordur yazıda. 

Neden olmasın diye kendine bir blog açmaya karar verir. Ilkokuldan beridir hep kullandığı bir rumuzu vardır. Hemen onu yazar ama daha önce kullanılmıştır uyarısı çıkar karşısına. Şaşırır buna. Ilk kez kendinden başka biri üstelik blog açarken bu rumuzu kullanmıştır. Merak edip o blogu aratmaya karar verir. Bulur hemen. Açar blogu. Şaşkınlığı daha da artar. Zira blogda yer alan fotoğraflar ona çok tanıdık gelmiştir. Evet evet, fotoğraflarda gördüğü eşyalar, ev, onun evi onun eşyasıdır. Blog sahibinin adına tıklar ki ne görsün. Yıllardır  arkadaşı olan Guru. Evet o. Profil resmini o çekmiştir hatta.

Kafası karışır. Binlerce düşünce dolar beynine.  Bir yandan da yazılarını okumaya çalışır hızlıca. Okudukça neye uğradığını ne düşüneceğini bilemez hale gelir.

Guru, onun evini kendi evi gibi paylaşmıştır. Onun aldığı eşyaları kendinin gibi anlatmıştır blogda. Okuduğu neredeyse herşey onundur ama o yazmamıştır. Bir gölge gibi yaşadığı hayata baktığını hisseder. Oysa gölge değil gerçektir. Yoksa bilmediği gölgesine mi bakıyor?! 

Guru kendi hayatı dururken neden onun hayatını kendi hayatı gibi yazmıştır. Sebep düşünür. Kıskançlık mı yoksa cesaret mi ? Ona göre tüm bunlar cesaret ister. Aciz bir cesaretlik örneği üstelik. 

Tam kapatacakken karasevda isimli yazıyı açmaya karar verir. Gördüğü şey ise tüm herşeyi geride bırakır. Yazıdaki fotoğrafta eşi ile Guru var. Altında ise karasevdam yazmaktadır. O an tüm kanı çekilmiş gibi hisseder. 

"Seviyorum ama evli napalım bizimkide böyle kavuşma hayaliyle karasevdaya döndü. "

Bu yaşadığı gerçek midir yoksa bir kabusun içinde midir... tüm bu gördükleri okudukları gerçek olmamalı. Olmamalıydı. Guru onun en yakın arkadaşıydı. Sırdaşıydı. Kardeşim dediği, ailem gibi oldun dediği insandı. O Guru idi. Tüm bunları o yazmış olamazdı. Olmamalıydı. 

Bir insan bu kadar zıt olamazdı. Nedendi bu çaba. Evet neden ondan bu kadar uzakken neden bu kadar yakın olmak için çaba sarf etmişti ki... 

Elleri titrerken, ayaklarında güç yok gibiydi. Oturduğu yerden kalkmaya çalışırken düşmemek için son anda tutabildi masayı. Işte tam o an yaşlar süzülmeye başlar gözlerinden. Herşeyin gerçekliği, düşmemek için tutunmaya çalışırken vurur yüzüne. Acı duyar bedeninin her noktasında. 

Derken bir titreşim sesi ile Gurunun sesi duyulur evin duvarlarında. 

"Zilfi.. Zilfi... Ben Gurun ... hadi bekletme. .."

Titreyen eliyle zar zor kapatmayı başarır telefonu. Birden gülmeye başlar. Bu melodiyi ilk eşine yüklediği düşer aklına. Sonra kıskanma sanada yüklerim diye onada yüklediği. 

"Zilfi... zilfi..."

Telefonu aldığı gibi duvara fırlatır. 

" sus Allah'ın cezası sus!!!.... " 

Tüm bedeni, öfkeden gelen bir güçle sanki yeniden doğar. 

Bilgisayardaki eşi ve gurunun resmine bakıp onuda yere atar. Masadaki herşeyi savurur. 

Içindeki öfke öyle büyür ki bir anda, şuan karşısında olsa napar kimbilir.

Kapı çalar o an. Gözündeki yaşı silmeye çalışırken,

"Zilfi... Zilfi evde misin canım? Telefonun kapandı  birden...."

.....

........