Keramet Sudur Su.

Akşam bozuk bir moralle uyuyup, üstüne gece bir saat çocuk uyutmaya çalışınca, üstüne yine erkenden kalkınca, insanda fazlaca sinir birikiyor ne yazık ki.
Gece çocuğu uyutup yatağa uzandım,  bildiğin sinirden çığlıklar atacaktım.
Sonra aklıma instagram hesabım var iken bir yorum görmüştüm, o geldi. Çocuk ve kardeş üzerine bir yazıda.
Yorumdaki kişi, şimdiki annelerin çocukları için kendilerini çok hırpaladıgini söylüyordu. Kendileri,  hem kendine vakit ayırıp hem ev işlerini hemde yemek yapabiliyormuş. Hele gece uyanmak da neymiş. Niye uykusundan olsunmus. Gece beslenme olmazmış, 4 aydan sonra. Verirsin suyu içer yatar. Sonra alışır uyanmaz, diyordu o kişi.
Şimdi diyorum ki, sen Allah'ın sevdiği kulusun herhal. Senin çocukların hiç diş çıkarma sürecinde mızmız olmamış. Hele 7 side hiç gaz sorunu yaşamamış. 7 çocuk yapmış, tabi bakmak kolay gelince.
Annelik biraz fedakarlık değil mi...
Gece uykum bölünmesin diye çocuğu emzirmemek nedir...
Bunu kendi rahatın için değil vakti geldiğini düşündüğünde doktora danışıp kesersin. Doktor gelişimine kilosuna göre tamam yada devam der.
Haksız mıyım sevgili anne blogdaşlar

İyi ki Doğdun Anne

Kapıyı açtığında karşısında gördüğü manzara, o anda sinirlerini alt üst etmeye yetmişti. Adım atacak hali kalmamıştı. Sanki zaman o anda, o haliyle kalakalmıştı. Birkaç dakika sonra içindeki öfkeyi boşaltmak için güç buldu kendinde.
- Neler oldu burda... Nelerr...? !
Bir yandan bağırıyor, bir yandan ilermeye çalışıyordu hayatının kabusu olan bu yerde.
Salonun orta yerine doğru geldiğinde mutfağın halini görmesi ile bir kez daha karardı dünyası. Sinirden ağlayacak derecedeydi şu an. Tüm bu dağınıklığın arasından elinde ne olduğunu tam anlayamadığı bir şeyle, yüzünde kocaman bir gülümsemeyle oğlunu gördü.
- İyi ki doğdun anneceğim... İyi ki doğdun..
Diyerek yaklaştı oğlu, şaşkın ve sinirli annesine.
Anne çöktü dizlerinin üstüne. Gücü tükenmişti oğlunu görünce. Oğlunun pırıl pırıl gözlerine bakarak enerji toplamaya çalıştı. Evin halini görmek bile yormuştu Onu.
Gülümsedi. Bir elinde pasta oğluna baktı, bir de darmadağın olmuş, adım atacak yer kalmamış halde olan evine. Bir haftadır görmediği oğlunu özlediğini hatırladı. Elinde kendi yaptığı pasta ile karşısında duran oğluna:
- Çok güzel görünüyor tatlım.
- Yiyelim o halde. Baba hadi çık ortaya.
Baba çekyatın ardından mahcup ve müzip bir gülümsemeyle uzattı kafasını.
- İyi ki doğdun canım karıcığım.

Öfkesi tükenen anne ise gülümsedi sadece kocasına.
Ve oğlunun  uzattığı pastayı yemeye başladı.