Lunapark Günleri.

En son ne zaman gittiğimi hatırlamıyorum. Çok uzun zaman oldu. O dönme dolabın bendeki yeri ayrıdır. Her gittiğimizde illa ki binerdik.

Biz dört kız kardeş, babamızı ikna eder, mutlaka her yaz gitmeye çalışırdık lunaparka. Babam önde, elleri arkada gider, biz arkada. Tıpkı ördek ailesi gibi. Ama bugün düşünürken, babamın neden elimizi tutmadığını düşündüm. Ve şuan cevabını buldum. Adamın sadece iki eli vardı. Biz ise dört kişi idik.

Bir keresinde, babam eve parmağı sarılı gelmişti. Odun keserken tırnağını yaralamış. Ama biz buna aldırmadan, onun bizi fuara götürmesini istiyorduk. Birlik olmuş yine ikna etmiştik.

Her gittiğimizde dönme dolaba binmek ilk yapılan eylem idi. Binmezsek hatrı bile kalabilirdi belki de. Ama ahtapota binmemiz yasak idi. Ve benzeri tehlikeli sayılan oyuncaklara.

Balerine binmemize izin vardı birde. Bir kere binmiştim. Onda da neden bilmem midem bulanmış ve hiç zevk almamıştım.

Bir kerede çarpışan otolara binmiştim abim ile. Herkesin çılgınca eğlendiği anda, ben hiç eğlenmiyordum. Dahası acı çekiyordum. Kafam arkaya vuruyordu, her çarpışmada. Adeta nefret etmiştim. Bitsin diye dualar ediyordum. Şimdi binsem aynı acıyı çekmem herhalde. Ama hiç eğlenceli görünmüyor hala bana.

Şimdi büyüdük. Dördümüzün ikisi evli, çocuk sahibi. Gidiyorlarsa da kendileri ailecek gidiyordur. Babam artık yaşlı ve hasta. Gideceksek de kendimiz gideceğiz. Ama hiç canım çekmiyor.

Ve belirteyim fuar akşamları eğlencelidir. Biz hep akşam giderdik. Dönüşte, babamı kandırır, dondurma aldırırdık.

Bu arada annem neredeydi diye soracak olursanız, evi bekliyor olurdu.