Paranoyaklık mı Manyaklık mı?

Özetle manyaklık aslında. Ama kendime torpil geçip, direk manyaklık yazmadım. İtiraf ediyorum. Hadi sevin beni. Ben kendimi seviyorum. Mu acaba?..

Neyse mevzumuz o değil.

Mevzu  benim zihnimdeki manyakça düşünceler. Bunlara sebep de televizyon diyorum. Yani en son orda gördüğüm filmden sonra fena etkilendim. Yok böyle bir şey.

Düş Kapanı idi filmin adı. Ve direk söylemeliyim ki, filmin ilk sahneleri ile sonrasında gelişen olaylar arasında bir bağlantı kuramadım ben. İzlemiş ve kurmuş olan varsa söylesin. Hoş, filmin hepsini izlemedik biz.

Lafı uzattım yine. Filmde uzaylılar vardı. Adamın içinden çıktılar. Ama nasıl çıktılar, bir sorsanıza? Tuvalette çıktılar. Klozetin içindeydi yaratık. Buradan da nasıl çıktığına cevap buluyoruz. Öncesinde adamda fena gaz sorunu vardı. Midesi şişti. Zaten beni benden alan kısmı da o mide ile alakalı. O gece mide sorunu yaşadım. Resmen içimde o uzaylı yaratıktan var ama çıkmıyor arkadaş. Çıkamıyor. Öyle bir canım yanıyor. Sancım var. Ama tuvalette içimden cidden yaratık çıkacak sandım yani. Bir an o korkuyu yaşadım. İşte manyaklıkta ordan geliyor zaten. Boşuna demiyoruz herhalde. Sonra Allah'tan geçti.

Bir de Son Durak filmini bilenler bilir. O filmlerde insanlar olmadık zamanlarda, en olmadık ve beklenmedik şekilde can veriyorlar. Bendeki bu manyaklıklar o filmden sonra resmen tavan yaptı.

Mesela yeğenim var benim biliyorsunuz. Hemi de 3 tane. En küçüğü daha 1.5 yaşında. Elindeki tahta kaşığın bir şekilde yüzüne gözüne dalacağını düşünürum. Sadece o mu? Tüm oyuncakların. 

Koltuğun üstüne çıktı mı benimde tansiyonum çıkar. Ah düştü, düşecek... aman.. gözümü bir an üzerinden alamam. Alırsam bir şey olacak düşüncesine kapılıyorum. Halbuki evde başka insanlarda var. Ve düşse en fazla kafasını acıtır. Bu telaş niye, anlamıyorum. Bazen çekyatın kenarından aşağı bakıyor. Eyvah diyorum, düşecek de boynunu kıracak. Evlerden ırak. 

Evde prizle oynama meraklısı. Çanta meraklısı. Görüyor bizde, o da boynuna asmaya çalışıyor. Hemen alıyorum. Boynuna dolanacak, nefessiz kalacak diye. Hayır yani, o hale gelenekadar bizim aklımız nereye kaçmış olacak değil mi?

Böyle herşeyin en kötüsünü düşünüyorum. Bu sebeple aslında çocuk mevzusunda robot çocuk istediğimi hissediyorum. Ne dersem onu yapsın. Dur deyince dursun, otur deyince otursun mesela. Hoş olmaz mı? yoksa ben o çocuğu dört duvarın içinde perişan halde büyütürüm gibime geliyor. Ama sadece dört duvar var olacak, dikkatinizi çekerim.

Manyaklıklarıma dönecek olursak, geçen gece bu yüzden uykum kaçtı. Bir ses duydum. Biri içeri girmiş diye korkuya kapıldım. Öyle korkuyorum ki, içimden dualar okuyorum. Aklıma ne gelirse. Ardıma dönmeye korktum bir an. Sonra okuya okuya, düşüne düşüne kendimi rahatlattım. Uyudum gitti. 

Mesela manyakça düşüncelerim de hep kötü olanlar yok, iyileri de var. Örneğin birilerinin beni deli gibi sevdiğini düşünüyorum. Burada biri, herhangi biri. Yanlış olmasın. Hani nette vardır, görmüşsünüzdür. Dünyada her insanı seven, bir kişi illa ki vardır diye. Hehh işte ondan. Ona fena inanırım ben. Saatime bakarım, üstüste görünce sevindirik olurum, falan filan.  Filmlerdeki gibi bir aşk yaşayacağımı düşünürüm mesela. Düşünürüm de düşünürüm işte. 

Özetle diyorum ki; bana biri televizyonu yasaklasın arkadaş...