Bir Resim Bir Öykü - 1

Bugün günlerden pazar. Oyun günü, oyun zamanı. Ama biz cezalıyız. Neden mi? Suçumuz mu ne? Biz bir şey yapmadık ki.. Sadece oyun oynuyorduk. Her zamanki gibi.

Neden şu cezaları pazarları verirler ki? Dışarıda oynamaya giden çocuklara, ciğerci kedisi gibi bakakaldık böyle. Ah bir çıkabilsek. Oyunlar oynabilsek. Ne güzel olurdu. Ne kadar yalvarsak da ikna edemedik büyükleri. İnatçı şeyler. 

... ...

O gün öyle düşünüyordum. Şimdi bu resmime baktıkça daha da üzgünmüşüm, onu anlıyorum. Kimbilir aklımızda o gün için ne planlar vardı. Gemisi bakmış kaptan gibiydim. Sanki batan enkaza bakıyordum.

İyi ki gerçekleşmedi o planlarım diyorum şimdi. O gün dışarıda olsaydık. Belki şimdi yaşıyor olmayacaktık biz. 

Neden mi? Oyun oynadığımız alana, o gün bir kamyon dalmış. Freni boşalmış ve oyun oynayan arkadaşlarımızın üzerine doğru resmen uçmuş. Çoğu kaçamamış. Feryatlar, figanlar inletmiş ortalığı. Bizse, bize ceza verenlere kendimizce kızıyorduk olduğumuz yerde. Bilmiyoruz ki, orda olmamamız bizi ölümden kurtarmış.

Artık şuna eminim. Bir şeyi yapamıyorsan, yahut elde edemiyorsan, o işte bir iş vardır. Fazla zorlamamak gerek. Belki de o an orda olmaman lazımdır. Nereden bileceksin ki?

Bazen en iyisi budur; sessizce razı olmak  kaderine.