Merhaba Yeşil Kurbağa

Işte orada, diyerek parmağıyla işaret ediyordu. Sesinden halinden belliydi. Heyecanlıydı. Sonra meraklı gözlerle bana baktığını gördüm.
O ne anne?
Direk ne olduğunu söylemek taraftarı değildim. Yere çömeldim aynı boya geldik. Birde onun bakış açısı ile baktım gösterdiği yere.
Neye benziyor ? Acaba ne o ?
Düşünmeye başladı her zamanki gibi. Parmağını çenesinin yanına koyup, buldum, diye bağırdı.
Neymiş bakalım?
O bir kaplumbağa.
Kaplumbağa mı o.. ?
Hı hı
Kurbağa mı yoksa
Eli yine çenesine gitti. Buldum diye bağırdı.
O kurbağa.
Evet o bir kurbağa. Peki kurbağa ne renk ?
Yeşil, diye bağırdı heyecan içinde.
Yaklaşalım mı kurbağaya?
Pek hevesli değil gibiydi. Kurbağa da sanki alındı onun bu tavrına da zıplayarak uzaklaştı biraz daha.
Gitti dedi dudağını büzerek.
Ben hala görüyorum. Orada bak. Çok uzağa gitmemiş yeşil kurbağa.
Gitmemiş olmasına sevinerek yakınlaşmaya karar verdi. Tam bir adım atmıştı ki kurbağa tekrar zıpladı ve ayağının dibine geldi.
Korkarak bana bakıyordu. Güldüm.
Bak o da seninle tanışmaya geldi.
Merhaba yeşil kurbağa.
Vırak dediği an kaçtı geri.
Sonra da kurbağa kaçtı. Hem de ne kaçmak. Zıplayarak hızla uzaklaştı resmen.
Gülümseyerek,  gitti  gitti kurbağa dedi.
Evet gitti.
Güle güle kurbağacık.
Güle güle kurbağacık...