Depresyona Girdim, İçerdeyim.

Ooo... Baya karanlıkmış içerisi. Biraz ışık olsaydı da önümü görseydim. İlerliyorum ki gözüm alıştı herhal karanlığa, birşeyler seçmeye başladım.

Duvarlarla kaplı heryer. Daracık bir labirentteyim. Duvarda çizili siyah beyaz resimler. Ama kötü çizilmiş. Beğenmedim her kim çizmişse.
İlerliyorum yavaş yavaş. Bir kapı çıkıyor karşıma. Açsam mı açmasam mı derken duvardaki resim çekiyor dikkatimi. Ne olduğunu anlamaya çalışıyorum. Kara duvara gri renkli resim mi çizilir hiç. Bir insana benziyor. Saçı başı dağınık gibi. Gözler şaşı. Ya da böylesini becermiş. Cenin pozisyonundaymış, bende gövdesi nere gitti diye düşünüyordum. Korkmuş demek ki. Kapıyı açmasam mı acep?
  Açıyorum ama. Yine ve daha karanlık bir oda. Ya da ince uzun bir yol mu desem. Ama burası daha karanlıkmış. Elimle etrafımı yokluyorum. Yokluyorum. Ama elim hiçbirşeye değmiyor. Gözüm görmüyor. Dipsiz bir kuyudayım sanki. Kitleniyor ayaklarım. Gidemiyorum daha fazla. Çöküyorum sanki. Görmediğim duvarlar üstüme geliyor. Ben arada sıkışmışım. Nefesim daralıyor. Son çare ellerimi açıyorum iki yana. İnanmışımdır hep ellerimin kuvvetli olduğuna. Onlara sığınıyorum yine. Ezilmemek için. Ellerim acımıyor, zorlanmıyor. Sımsıkı kapattığım gözlerimi açıyorum. Koyu karanlık sanki açılmış. Ve ileride bir ışık gibi bir şey var.
Ayağa kalkıyorum. O ışık beni sevindiriyor. Filmlerden öğrendiğim “sakın ışığa gitme” lafı geliyor aklıma. Gitme demesi kolaymış. İnsan o karanlıkta beyaz bir fıçan görse ona koşar ve sarılır.
Bende koşuyorum ışığa. Ben koştukça çoğalıyor. Gözlerimi alıyor birden büyüklüğüyle parlaklığı. Kapatıyorum gözlerimi. Ve bir üşüme alıyor beni.
Açıyorum.
Odamdayım, yerde. Ve annem perdeyi açmış bana bakıyor.