Dönüşüm

Bırakıyorum kendimi rüzgara. Savrulayım onunla dört bir yana.

Savurmuyor, uçurmuyor saçlarımı. Konuşmuyor bile benimle.
Kalıyorum öyle, tepenin yamacında...

Açıp kollarımı, bırakıyorum kendimi denizin o serin koynuna. Kaybolayım sonsuz koylarında.

İtiyor beni, sarmıyor kolları bedenimi. Savurup beni, atıyor kıyısına.

Kalıyorum öyle, kıyıda, sudan çıkmış balık gibi...

Kapatıp gözlerimi, teslim ediyorum bedenimi ona. Toprağa... Başlıyor ağlamaya. Karışıyor gözyaşlarımız, bedenlerimiz birbirine. Tekrar bir bütün oluyoruz onunla. Hiç ayrılmamış gibi. Hiç kopmamışız gibi.

Ne rüzgara, ne denize geçti sözüm.

Dönüp dolaşıp yine gelsemde kapısına son çare.

Çamuruna saplanıp yok olsamda toprağın.

Yine, yeniden...

Ve çıksam her seferinde, hiç günahsız. Yeniden...