İçimden Geldiği Gibi

İçimden bağırmak geliyor. Ve bağırıyorum. Şöyle bir kalkıp, en saçma halim ve şekliyle dans etmek istiyorum. Ve yapıyorum...

Desemde siz sakın olaki bana inanmayın. Bir uyuşuktan böylesi bir hareket beklenir mi hiç Allah aşkına!

Ama, ammavelakin, gelin görün ki ben birde hayalperestim. Hal böyle olunca tabi, hayallerimde dans ediyorum bende.

Müzik çalıyor. Ben coşmuşum.

Ve o an cidden bir açlık hissediyorum. Müzik açlığı. Bi ses bi nefes olacak bir ritim. Ama yok. Koca bir sessizlik. Nasıl bi sessizlik koca olarak tabir ediliyor bilemiyorum. Sessizlik işte. Sanki görülen bir şeyde.

Bir ayı hayal ediyorum akabinde. Yok öyle ormanda yaşayanlarından değil. Oyuncak. Yumuşacık ve kocaman. Sarılmışım, ellerim zor kavuşuyor büyüklüğünden. Öyle bir sarılmışım ki içime sokacağım sanki. Hani öyle olur ya. Sevdiğin birine sarılırsında kendini tutamazsın. Sonra o kişi basar çığlığı, beni kurtarın diye. Ama ayıcıkda öyle bir sorun yok ki. Tıpkı ben gibi sessiz ve tabiki de tatlı. Sarıl sarıl dur, çıtını çıkarmaz ki... Sanırım kendimi bi oyuncak ayıya benzettim az önce. Aman çaktırmayalım.

Şu an ayıcığıma sarılmış, sıcak ve bi o kadar yumuşak olan yatağımda yattığımı hayal ederekten satırlarıma son veriyorum.

Öyle mutlu, öyle huzurluyum ki... Yazı/şı/yorum içimden geldiği gibi.