Gelincik

Usulca yaklaştı yanına. Yaklaştı, yaklaştı. Yüzünü çevirse burun buruna gelebilirlerdi ama, O, geldiğini bile farketmemişti. 

Üzüldü. Bu kadar yakındı ama O, bir o kadar uzaktı. Derin bir iç çekip, izlemeye koyuldu O'nu. Ne kadar güzeldi. Bakmaya bile kıyamam derken, görmese özlüyordu işte. Her gördüğünde, ilk günkü gibi heyecanlanırdı. Sersemlerdi adeta. Ne yapacağını bilemez hale gelirdi. O da gülerdi bu hallerine. Bu sefer de gülsün diye bilerek sersemmiş gibi davranırdı. Öyle güzel gülüyordu ki. 

Bunları düşünürken farketti. Yüzünde bir hüzün gördü. Öyle hayallere dalmıştı ki, farketmemişti bile sevdiğinin yüzüne çökmüş o kara hüznü. Kendine kızdı. Çok kızdı hemde. Nasıl farketmezdi bunu. Sebebini sormak istiyordu. Soramıyordu. Belki de konuşmak için iyi bir fırsattı bu. Kimbilir, bu hüzün birleştirecekti onları. 

Böyle düşünerek cesaret topladı kendinde. Uzun ve derin bir nefes alıp karşısına geçti. Gözleriyle gözlerini aradı. Eğilmiş boynuna dokundu. Ki baksın ona. Görsün o güzel gözlerini. Ama hiç kıpırdamadı. Biraz daha eğildi. Eğildi. Gözlerini gördü. Kapalıydı o güzel gözler. İçi acıdı. Yüzü öyle solgundu ki. 

Bir cesaret, yanağına dokundu hafiften. Sonra geri çekildi. Ama yine o güzel gözleri açılmadı sevdiğinin. Korku salındı yüreğine. Duramadı yerinde bir an. Düşecek gibi oldu.

-Gelinciğim...

 

Bu kısacık ömründe bir gelincik sevmişti. Seve seve, aşık olacak bir gelincik bulmuştu işte. Bilemedi bu kelebek, gelinciğin ömrü, onunkinden kısa idi.

Kelebek bilemedi, sevince susmak olmazdı.

Gelincik: insan ömrü gibidir. Dünü vardır. Yaşamıştır. Bugünü vardır. Yaşıyordur. Ama yarını belli değildir.

Ne de güzel söylemişler. 

Öykü, U.H. ait.
Söz, bilinmiyor.
Resim ve söz, vikipediden alıntı.