Karışma.

Yok yok. Tanımıyorlar beni. Kimse tanımıyor ki. Ben bile kendimi tanımıyorum. Şu yaşıma geldim. Hala hayatımda net olan bir durum yok.

Çevremdeki herkes bir şekilde benim hakkımda yorum atıyor. Yok şunu severmişim, yok bundan nefret edermişim falan. Bakıyorum ki o an öyle demişim, üstüme yapışmış. Şimdi seviyorum belkim yahut sevmiyorum. Sen niye hemen atılıyorsun ki..

Hem seviyorum ya da sevmiyorum, bunu söylemek kimseye düşmez ki. Gel bana sor. Yok illa bilmişlik taslayacak. Birde kesin konuşuyor ki, hepten deli oluyorsun.

Koca insan olmuşum ben. Hani bunu en çok anne babalar küçük çocuklarına yapar ya. Çocuğa ağzını açma imkanı vermezler. Adını sorarlar çocuğa, ordan hemen yanındaki anne baba atılır. Ya da başka bir şey sorulur, çocuğa cevap imkanı verilmez. Sonra büyüdüğünde bu çocuk niye böyle oldu denir. Al işte senin eserin, bak bak gurur duy.

Biri çocuğunuza bir şey sorduğunda atlamayın öyle hemen, çocuğa bir fırsat verin. Bir konuşsun, kendini ifade etsin. Cevap vermiyor mu, o zaman soru havada kalmasın istiyorsan verirsin cevabını.

Gerçi kimide çocuğa değil, yanındakine sorar direk. O hepten kıllık mevzu. Hele çocuk dediğinde kocaman insansa, hepten deli olursun. Benle konuşmaya tenezzül etmiyor gibi. Pehh.. benimde seninle konuşmak gibi bir hevesim yok zaten.

...

(Yazının tümüyle benle bir ilgisi yoktur. Kısmen başıma gelmiş bir durumdur.)