Normalin Üstünde, Anormalin Altında.

Normal olmak bazen anormal görünmektir.

Normal olacağım derken, anormal hallere düşmek de olasıdır tabi.

Peki normallik ve anormallik ölçülerini kim koyar? Nasıl koyar? Kime göre kim normal, kim anormaldir?

Şuan söylediklerimle, yaptıklarım çelişecek. Zira bende millet ne der, diye düşünenlerdenimdir. Ama şu var, bazen içimden aşırı anormallik fışkırır. Mesela yolda giderken konuşmak hoşuma gider. Kendi kendime mırıldanmak gibi bi hobim var diyebilirim. Ve millet görecek de deli sanacak diye düşünmek de hoşuma gider. Hobilikte burdan geliyor.

Yolda yahut başka yerde kendi kendine konuşana deli demişiz değil mi? İnsan peki kendi kendine söylenemez mi? Pekala söylenebilir.

Benim görüşüm şu; insan her ne kadar normal görünse de, ki normallik hala tartışılır bir şeydir, anormal olma ve görünme isteği hep içinde vardır.

Belki aşırı anormal olma cesareti yoktur. Ki bu aşırılıkta kime göredir bilinmez. Bazen arada sırada anormallik yapar. Buna da çılgınlık der. Aslında çılgınlık çok başka. Çılgınlık anlık bir durumdur. Anormallik ise olağanlaşan hallerdir. Olağanlaşmıştır ama hala normal değildir. Hala değişik görünür, algılanır ama bu hal ve tavırlara artık alışılmıştır.

Belki normallikten, ona yakın olan marotonluktan sıkılınca, anlık anormalliklere ihtiyaç duyuyoruzdur. Anormalleri kıskanıyoruz. Özeniyoruz. Gıpta ile onları izliyoruz.

Normal ve anormal hal ve davranışlara örnek veremem. Zira dediğim gibi, kime göre, neye göre ne normal ne anormaldir bilinmez. Benim deli gibi dediğim yolda yürürken mırıldanmam çoğunluğa normal gelebilir. Ama ben, kendimi o anlarda özgür hissediyorum. Normallikten çıkmış gibi hissediyorum. Bu da benim anormalliğim.

Anormallik konusunda ise aklıma ilk gelen, Forrest Gump.
Kim ne der diye düşünmeden hayatını yaşamış ve hep kazanmış biri. İşin sırrı belki de bu. İçinden geldiği gibi normal olmak, kendince..