Helallik

Hiç birinden helallik istediniz mi? Ama gerçekten, öyle laf olsun diye değil. Eğer istediyseniz, bilirsiniz o nasıl zordur. Utanırsın, sıkılırsın.. doğru kelimeleri bulmaya çalışırsın.. ama ağzından sadece o kelimeler çıkar..

 

“hakkını helal et..”

Çünkü gerçekten kendini suçlu hissediyorsundur..

Ben şahsen böyle yaşadım. Aslında durum öyle hal aldı ki, suçlu ben değil, o kişi idi ama, helallik isteyen, istemek zorunda kalan ben oldum. Çünkü hem suçlu hem güçlü konumuna geçip, hakkımı helal etmiyorum demişti bana.

Günler geçmiş, sonunda cesaretimi toplayıp, helallik istemiştim. Üstümden öyle bir yük kalkmıştı ki, hafiflik buydu işte.

Dün de bir bayan geldi. Bayan demek onu büyük gösterir aslında, bir kız diyelim. Evrak için geldiğini söyledi, evrağı aldı ama arkadaşının geleceğini söyleyip beklemek için izin istedi.

Tabi dedik doğal olarak. Nihayetinde halka açık sayılırız. Patron ve postacı vardı. Postacının evrakları ile uğraşıyorduk.

Bir ara patron dışarı çıktı, iş için. Postacı da işini bitirip gitti.

Sonra kız kalktı ayağa. Bana bakıp:

“ Aslında arkadaşım gelmeyecek. Ben yalnız kalalım diye bekledim. Bir zaman önce sizden bir evrak aldım. Resmim fotokopi idi. Siz onu kabul etmezler demiştiniz ama ben ısrar edince kullandınız. Evrağı götürdüğüm yer cidden kabul etmedi. Bunu size söylemediler mi dedi. Yanımda ablam vardı, bir türlü demiştiler diyemedim. Bu sebeple sizden hakkınızı helal etmenizi istiyorum..”

Dedi.

Güldüm.

Helal olsun dedim.

Öyle mahçup bakıyordu ki.. Samimiyeti okunuyordu gözlerinden, halinden, kelimelerinden..

O an kendimi düşündüm. Zordu cidden birinden helallik istemek.

Ama ya sonrasında yaşanan o mutlu son. O hafiflik.. Çok başka çok..