9 Kasım 2012

Küslük


Hava karardı yine..
Halbuki sabah, o masmavi gökyüzünü görebiliyordum. Huzur veriyordu.
Şimdi ise geceye özenmiş bir gündüz yaşıyorum. Geceye inat parlaması gerekirken, kararmış bir gün.
Yoksa güneşte mi küstü bana..
Ya da bulutlar küsmüştür bana. Güneşle olan muhabbetimi kıskanmışlardır. Geceye olan bilinmez sevgisizliğimi kullanıyorlardır. Zira karanlıktan korkmam. Ama bu demek değildir ki, karanlıkta durmayı seviyorum. Hatta bazen korkabilirim de.
Bunu bilip, bulutlar şimşeklerini de üzerime yollayabilirler.
Belki çok da küstüler ve ışığı bile alacaklar dünyamdan.
Boşalıyor bulutların karanlığı.
Kimi seviniyor.. kimi kahrediyor..
Ben gibi okumasını bilenler bulutları, kaçtılar bir yerlere.
Kaçamayanlar aldı payını yağmurdan.
Sahi bana küsmüş müydü bulutlar..

4 yorum:

  1. Bulutlar her zaman haksız yere küser..
    Gök onlara değil, Güneşe ve yıldızlara aittir..
    Onlar misafirdir sadece..

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Hiç böyle düşünmemiştim. Misafir bulutlar.. Ve misafirin misafiri yağmur.. :)

      Sil
  2. hayııır küsmez sana onlar.
    şiir gibi olmuş.
    karamsarlık yooook.
    sana yakışmıyoooor.
    :)

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Evet, şiirimsi yazdım biraz. Doğru. :)
      O an o kararmış havanın etkisiyle yazdım, gitti. :)

      Sil