Bizim Evin Kedisi

Aslında bir kedimiz yok. Kedimiz olmaya aday bir kedi var.
Bizim ev, iki katlı. Üst katı sadece duvarlar örülü olarak bırakılmış. Yani kimse oturmuyor. Camı çerçevesi yok.
Bizim kedi olmaya aday kedi de evin önündeki ağaçtan yukarı tırmanıp, üst kata çıkıyor. Sonra bizim kapının önüne geliyor. Tüm gece kapı önünde oturuyor.
Sabahları hep beni karşılıyor sağolsun. Hatta uğurluyor beni ta dış bahçe kapısına kadar.
Önceleri kapı açılınca merdivenlere doğru kaçardı. Şimdi resmen sırnaşıyor. Eve girmenin yollarını arıyor.
Şahsen bu yaşıma kadar elimi uzatıp ne köpek ne de kedi sevmişliğim vardır. Hem biraz korku hemde sanırım annemden gördüğüm hareketlerden. Annem pek sevmez kedileri. Köpekler için öyle diyemem. Çünkü ben küçükken bir köpeğimiz vardı, ama öldürdüler gariban hayvanı. Ailem değil, kim olduğunu bilmiyoruz. Zehirlemişler.
Şimdi bu kedi ile bir muhabbetimiz, bir yakınlaşmamız var. Ayaklarımın dibine kadar geliyor. Bazen korkmuyor değilim.
Birde böyle tek ayağını kaldırıyor, kuyruğunu titretiyor falan, ne demek istiyor acaba sizce? Kedi dilinden anlayan biri açıklasın. Böyle sanki, ayağıma yaslanıp sevimlilik yapmak ister gibi. Tabi kuyruğu havada olunca da, aklıma acaba içeyecek yer mi arıyor diye de gelmiyor değil. Tamam köpekle karıştırıyorum kabul ama tırtısıyorum napıyım.