Kapıdan içeri girince, asansörün başında biri olunca sevindim. Kullanmayı pek sevmem ve acaba kullanabilir miyim korkusu da mevcut. Hele içine binince daha bi tuhaf oluyorum. Bu asansörün diğer bindiğim asansörlerden farkı, durduğu katta ne olduğunu söylüyor olması. Bu konuda ablam tarafından uyarılmıştım.
İneceğim kata geldim ve indim. Levhalara baktım. Gideceğim Göz bölümü sağ taraftaymış. İlerledim o tarafa doğru. Hem de bakınıyorum. Ablamı yada annemi görür müyüm diye. Bir odaya baktım. Karşıma bir adam çıktı, hızlıca kaçtım odadan.
Az daha ilerleyince annemi odanın camından o güzel manzarayı seyrederken gördüm. Ablam beni görünce şaşırdı, nasıl duldum diye. Babama el salladım her zamanki gibi, geldiğime dair.
Odada sadece hasta olarak babam vardı. Yani gece için rahat edecektik.
Aslında gece kalmasını beklemiyorduk. Ama doktoru ameliyattan sonra gelmemiş. Hemşirelere kalsın dedi demek ki. Yoksa birşeyi yok babacığımın.
Gözüne damlası ve içeceği ilaçları var bir iki tane. Arada tansiyonuna bakıyorlar. Bu işlem rutin olmalı herhalde.
Odanın manzarasına gelince, Gölcük tam karşımızda. Deniz...
Gece ışıl ışıl oldu heryer. Hele bir de 6. katta olunca izlemesi daha güzel.
Ama zor, hastanede kalmak. Var mı insanın evi gibisi..
Allah tüm hastalara acil şifalar versin. ( Amin )
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder