İkiz Acısı ve Sendrom.

Ufaktan ufaktan, az biraz pazartesi sendromuna göz kırpar gibiyim. Hele blog konusunda. Pazartesi günleri, içimden ne okumak geliyor ne de yazmak. Öğlene doğru açılırsam ne mutlu bana. Arada yazıyorum ama genel durumum umutsuz. Bıraksalar ağzımı açmadan akşama kadar oturabilirim. Bu potansiyeli kendimde görüyorum.

Bu pazartesi sendromumu da bir nedene bağladım. Haftasonları geç kalkmak. Bünye iki gün uyudu diye miskinleşiyor. Haftasonları da erken kalk, bak bakalım pazartesi o yataktan kalkmak işkence oluyor mu? Ben bunu bu haftasonu deneyeceğim. Zaten neredeyse zorla uyuyorum. Ama uyuyorum he. Uyumazsam ve kalkarsam pazartesi günleri daha mutlu olacakmışım gibi geliyor. Ne dersiniz? İşe yarar mı?

Bir de şu en çok el parmaklarımda hissettiğim sebepsiz acılar var. Sizde de oluyor mu?

Sanki parmağınızı kesmişsiniz. Ya da diken batmış da siz görmüyorsunuz. Ama acısı gerçek. Can yakıyor. Ama ortada ne kesik var ne de batan bir cisim.

Şu an sol elimin orta parmağında bir şey batmış gibi acı var. Yokluyorum, hiçbir şey yok. Biz buna ikizime bir şey oldu, diye yorumluyoruz. Evet şu an ikizimin eline diken battı. Acısını bizzat ben yaşıyorum. Bu arada bir ikizim yok. :D

Size de oluyor mu bu ?

Bu arada şu ikizlerin birbirlerinin acısını bizzat hissetmeleri gerçek mi? Yani tam benim dediğim haliyle. Acıyı bizzat onunda hissetmesi gerçek bir şey mi?