Kahreden Bekleyiş.

25 sene önce. O gece yaşadıklarımız, yaşananlar hâlâ aklımda. Unutmak ne mümkün.

10 yaşındaydım. Kardeşim daha kundakta idi. Minicik. Annem ve babam. Bilmediğimiz bir şehirde yaşamaya çalışıyorduk. Tanıdığımız kimse yoktu. Herkes yabancıydı. Tek göz evimizde yaşıyorduk. Mutluyduk.

Babam bizden önce gelmişti bu şehre. İş bulmuş, ev bulmuş. Sonra biz yanına gelmiştik. Kardeşim bu tek göz evde doğmuştu. Hem de geldiğimiz ilk gece. Bu şehri görmek için sabırsızlanmış gibi.

Babam küçük bir madende işçi olmuştu. Bembeyaz teni kısa sürede renk değiştirmişti. Annem her akşam yemeği hazır edip, babamı camda beklerdi. Her gelişinde uzun süre görmemiş gibi sevinirdi. Babamın madende çalışmasını istemediğini biliyordum. Çamaşırlarını adeta gözyaşları ile yıkardı. Çocuk aklımla, o vakitler o çamaşırların kirliliğinden şikayetçi olduğu için madende çalışmasını istemediğini düşünürdüm. Ta ki, o geceye kadar. O gece o gözyaşlarının nedenini çok iyi anladım.

O gece, annem yine camda babamı bekliyordu. Kucağında kardeşim. Çok huysuzdu. Uyumamıştı. Ağlayıp duruyordu. Annem bir yandan onu uyutmaya çalışıyor, bir yandan babamın yolunu gözlüyordu. Saatler ilerliyor, ne babam geliyordu ne de kardeşim uyuyordu.

Annem oturduğu yerden birden kalktı. Kardeşimi öptü ve ona babamızı almaya gidiyorum kızım dedi. Kardeşimi bana verdi. Artık ağlamıyordu. Annem, hemen geleceğini söyleyip gitti. İlk kez bizi tek başımıza bırakıyordu. Kardeşimi yatağa yatırıp yanına kıvrıldım. Annemden öğrendiğim ninniyi mırıldanıyordum. Çok geçmeden uyudu. Bende annemleri bekledim. Geçip gitmek bilmeyen o saatlerde.

Annem madene vardığında hep korktuğu o manzara ile karşılaşmış. Göçük. Bir süre sessizce bakakalmış. Sonra farkettirmeden olay yerine girmeyi başarmış. Elleri ile kazarak babamı o göçüğün altında bulmuş. Babamın yüzünü gözünü temizlemiş elleriyle. Alnına busesini kondurup, görevlilere teslim etmiş. Onu götürenlere adını söylemiş. Nereye götürüleceğini öğrenmiş. Kocam artık size emanet deyip oradan ayrılmış.

Eve geldiğinde üstü başı kirliydi. Gelip yanımıza uzandı. İkimizi de sarıp sarmaladı.

-Babamızı buldum. Kısmetse yarın gelecek.

Annem kömür kokuyordu. Tıpkı babam gibi. O gece babamın kokusuyla uyudum. Sanki yanımızdaymış gibi.

Annemin dediği gibi, babam sabah geldi.

Annemin o gece yaptıkları haberlerde gazetelerde sayfa sayfa yer aldı. Kimse ne olduğunu anlamamıştı. Kocasını, sevdiği adamı, çocuklarının babasını eliyle koymuş gibi bulmuştu. Ona yardım edenler, inanmadıklarını ama yine de yardım ettiklerini söylüyorlardı.
Annem o gece sadece babamı değil, yanındaki arkadaşlarını da bulmuş oldu. Onların duaları ile annem babamı bulabilmişti. Biliyorum.

Ömrümün en uzun gecesi olmuştu. O kahreden bekleyiş kısa sürmüştü ama mıh gibi aklıma çakıldı.
Bende şimdi bir babayım. Her gün aynı saatte eve gidiyorum. Ailemi bekletmemek için. Bu şansa sahibim. Keşke herkes sahip olsa. Bu şansa sahip olduğu halde kullanmayanlara ise tek sözüm var.
Bir çocuğu bekletmek onu kahretmektir.



(öyküdür.
keşkelerle biten..)