Sessiz Dünyam.

Ağlayanların o hüzünlü hıçkırıklarını duymuyorum. Sevinmeli miyim? Ya da üzülmeli mi..

Sevinç çığlıklarını, o kahkahaları duyamıyorum. Üzülmeli miyim? Ya da tam tersi sevinmeli mi..

O gözyaşlarını, o kahkahaları anlamadıkça, onlarla karışıp bir olamadıkça, duymanın anlamı ne? Söyler misiniz?

Bu sessiz dünyamda ne öğrendim biliyor musunuz?

Gözleri ve mimikleri okumayı. O gözlerden yansıyanları artık daha iyi görüyorum. O mimiklerin neler sakladığını da. Akıp giden o yaşların nereye, kime doğru aktığını, artık daha net görüyorum. Yanıltıcı seslerden uzak, sessizce bakabiliyorum onlara. Ve artık daha az yanılıyorum.

Sessizliğe alıştım. 

Sessizliği sevdim.

Bende sessizim artık. Duymadığım, duyulmayan anlaşılmayan sesimi, sessizliğime gömdüm. 

Bir tek neyi sevmedim biliyor musun? 

...