Kaçış.

Gişedeki memur, sinirli bir şekilde bana bakıyordu. Önemsemedim. Hâlâ nereye gideceğimi bilemiyordum. Buraya kadar, bilet gişesine kadar gelmiştim. Gidecektim. Ama neresi olduğunu hiç ama hiç bilmiyordum ki.

-Hanımefendi, sırada bekleyenler var. Ya nereye gideceğinizi söyleyin ya da sıradakine yer verin.

Derin bir nefes aldım. Bu sessizliğim adamı daha da delirtiyor gibiydi. Sonra duvardaki Türkiye haritasına gözüm takıldı. Gözüme ilk takılan şehrin adını söyledim. Adam başka bir şey sormadan  biletimi kesti ve önüme koydu. Parasını ödeyip ayrıldım.

Banklara oturup, biletime baktım. Kalkış saati 15. deydi. Şu an saat 14.36. Güldüm. Tüm evren gitmem için hazır gibiydi. Hadi oyalanma, vakit kaybetmeden git gidebildiğin yere.

Gidiyordum. Neresi olduğu önemli değildi. İçimde sadece gitmek vardı. Gitmek.

Yanımda ne bavul vardı ne de tek bir eşya. Sadece çantam vardı.

Bineceğim otobüsü bulup yerime oturdum. Otobüs boştu. Yanlış bir seçim mi yapmıştım acaba? Sonra kendime güldüm. Seçim mi.. Sen zaten gitmeyi seçmiştin kızım. Hani önemi yoktu gideceğin yerin...

Kalkış saati gelmişti ama şoför ortada yoktu. O da biliyordu, tek yolcusu bendim. Yani acelesi yoktu. Beni istediği kadar bekletebilirdi.

Beş dakika gecikme ile geldi. Yerine oturmadan otobüse baktı, beni gördü.

-Kusura bakmayın. Biraz geç kaldım.

Bir şey demedim. O da sonra sessizce bir şeyler mırıldandı. Kızmış olabilir. Ya da benim kızdığımı düşündü.

Yola koyulduk. Şoför radyoyu açtı. Otobüsün sessizliğinden memnundum. Radyoyu kapatmasını istemeyi düşündüm. Ama vazgeçtim. Bugün konuşmamaya kararlıydım. Çok mecbur olmadıkça. Hem konuşsam kim dinliyordu ki. Kimse sesimi duymuyordu bile. Konuşup ciddiye alınmayınca sinir olmaktansa hiç konuşmayıp karşımdakini sinir etmek daha iyiydi. Tıpkı gişedeki adamı sinir ettiğim gibi. Halbuki ne suçu vardı. Ya şoförün suçu ne idi. Beş dakika için benden özür dilemişti ama ben cevap bile vermedim. Bazen sinir olduğum o insanlar gibi davranıyordum.

Bir süre sonra radyoyu dinlediğimi farkettim. Dj, o çok konuşanlardandı. Yani O'nu şarkı dinlemek için değil, muhabbetini dinlemek için dinlemeliydin. Zira zaten çok şarkı çalmıyordu. Sadece konuşuyordu. Bende kendimi onu dinlerken buldum.

Kaçma diyordu. Kaçarsan yakalanırsın. Ama gitmeyi seçersen şayet, özgür olursun.

Beynime ok gibi saplandı bu söz.

Ben kaçıyor muydum? Yoksa gidiyor muydum? Gitmeyi seçmiştim ama sanki gitmek değildi bu. Zira kendimi şu an hiç özgür hissetmiyordum.

Yola baktım. Akıp gidiyordu. Beni de götürüyordu ama ben gidiyor muydum, yoksa kaçmama yardım mı ediyordu...

-Şoför bey, müsait bir de inebilir miyim?

-.. ... ! ? Peki.

İşte yakalanmıştım kaçarken...