Bugün baharın geldiğini anladım. Güneş ısıtıyor. Gerçekten ısıtıyor. Etrafıma bakıyorum, millet montlarını bile giymemiş. Kimi de ben gibi elinde taşıyor, belki üşürde giyerim niyetiyle.
Şuan bulunduğum yerden bir park görünüyor. Bakıyorum arada.
Çocuk sesleri, ürkek kuşları kaçırmış. Çocukların yanında babaları. Bir tanesi kaydıraktan kaydırıyor, biri salıncakta sallıyor çocuğunu. Öylesi güzel bir manzara ki..
hoşuma gidiyor, bilmiyorum neden. Onlara bakmak, baba ve çocuğuna. Birlikte oynuyorlar, eğleniyorlar. Anlamadığım bir zevk var içimde onlara karşı. İzlemeye doyamıyorsun.
Ve düşünüyorum. Benim çocuğumda ilerde böyle babasıyla gidecek parklara. Oyunlar oynayacak. Gezecekler birlikte.
Baharın güzelliği. Neşesi. Bir çocuk babasıyla parkta oynuyor. Mutlu, huzurlu ve güven içinde.
Babalar belki de "Off yine park, yine! Bıktım valla!" diyordur. Olur mu olur... (:
YanıtlaSilEee... Çocuğun parkta oynamaktan, daha ziyade oynamaktan bıktığı görülmediği, bilinmediği için bıkma işi babalara mahsus oluyor.
YanıtlaSilAma ben hiçbirinde görmedim o bıkkınlığı. Güzel bir manzara idi. (:
Benim ki işin şakası. (: Eminim hepsi de en az çocuklara kadar memnun ayrılmıştır.
YanıtlaSil(:
YanıtlaSilŞuan park yine kalabalıklaştı. Ama babalar yok şuan.
İnşallah... :)
YanıtlaSilEvet, bugün bahar geldi. Öyle çok özletmişti ki kendisini, aşkla geldi. O da özlemiş belli ki.
Evet kesin özledi. Ateşiyle yakmayı, güzel kokusuyla cezbetmeyi kim özlemez..
YanıtlaSil(: