Geçen gece yattığım yerden düşünüyordum. Düşümde koşuyorum. Hiç durmadan, soluk soluğa. Sonra bi baktım nefesim daralıyor gerçekten. Öyle kaptırmışım kendimi. Ama niye koştuğumu hiç hatırlamıyorum. O anda çıkmış aklımdan.
Ve düşündüm, insan koşarken sadece koşmayı düşünüyor. Koşarken düşünmek tamamen imkansız. O sebepledir ki, diyorum ki ben, koş peşimden deniyor. Koşsun ama hiç düşünmesin. Niye koşuyor, neden koşuyor, nereye koşuyor, kime koşuyor. Koşuyor işte adam. Kaybetmiş kendini. Aklında sadece koşmak var. Belki de hedefe vardığında, şöyle durup bakınca düşünecek. Ama çok geç olacak. Geride neler bıraktı kimbilir. Ne uğruna koştu durdu bunca vakit. Değdi mi? Bilinmez. Çoğu zaman hiç değmez. Koştuğunla kalırsın.
O geceden sonra bu lafa acayip gıcık olmaya başladım. Koş”ma” peşimden sevgili. Zira ben öyle aklı bilmem nerde birini istemem.
Yanımda yürü.
Elimi tut.
Ama önümde durma.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder