Parçalanmış Karne.

-Yazı içinde, kendim için bolca övgü dolu sözler yazacağım. Bilginiz olsun.-

Okul hayatım boyunca çalışkan bir öğrenci idim. Yani aslında dersi derste öğrenen bir öğrenciydim sadece. Evde öyle saatlerce ders çalıştığımı hiç bilmem. Ama derslerim hep iyi olmuştur. Hep başarılı öğrenciler arasında ismim geçti. Öğretmenlerim arasında tanınan ve sevilen biriydim.

Aslında bu çalışkanlıkta, kendim kadar, öğretmenlerimde etkisi büyüktür. Bunu asla inkar etmem. Kişi istediği kadar zeki olsun, onu yönlendiren birileri, bir şeyler öğreten birisi yoksa, o insanın zekası bir yere kadar gider.

İşte bende bu konuda şanslı idim. Öğretmenlerim bendeki ışığı keşfetti. Normalde sessiz sakin bir insanımdır. Ama derslerde aktiftim. Parmak kaldıran, derse katılan. Tahtaya çıkıp konu anlatan. 

Ama şu var biliyor musunuz? İlkokuldayken tahtaya çıkıp, tüm sınıfın önünde ders anlatmak kolaymış. Lisede de yapmıştım bir kerede, heyecandan ölüyordum. Kafamı kaldırıp sınıfa bakamamıştım bile. Sırf bu sebeple, öğretmen okuduğumu bile düşünmüş olabilir.

Öğretmenlerim konusunda şanslıyım dedim ama bir öğretmen vardı ki, dikkat çekerim, öğretmen dedim, öğretmenim değil. Allah onu ıslah etsin. O'na öğretmen demek bile bana göre yanlış.

Matematik öğretmeni idi. Lise birinci sınıfta derslerimize geliyordu. Lise 1 matematiği de ne acayip şeyler içeriyormuş. Pek de hatırlamasam da, değişikti işte. Adamın da bir şey öğrettiği yoktu zaten. 

Yazılı yapacağı zaman, ilk önce hangi sınıf yazılı olmuşsa, onlardan sorular alınırdı. Bunu eminim herkes yapmıştır okul hayatında. Tüm dersler için. Bizimkilerde yapardı. Soruları alır, ya başka matematik öğetmenine, ya da dershanedeki öğretmenlerine çözdürürlerdi. Çözdürebilirlerse tabi. Adamın yazılıda sorduğu soruları, başka öğretmen çözemiyordu çünkü. Evet, çözemiyorlardı. Hep yarım kalıyormuş. Sonuç çıkmıyormuş. Artık kendisi nasıl yapıyorsa. Hal böyle olunca, derste bir şey öğrenmeyince, soruların da kendince cevabı olunca, insan geçemiyor tabi o dersten. 

Okul hayatım boyunca, bu nedenlerle  ilk ve tek  olarak kopya çekmeme sebep olmuştur  o adam. Hoş, herkes çekiyordu. Tüm sınıf. Adamda biliyordu. Hatta görüyordu. Ama umrunda değildi ki. Çeksek ne olurdu. Sonucu sadece kendi, kendi usulunce buluyordu zaten.

Hal böyle olunca da, o dersten, okul hayatım boyunca karnemde ilk kırık notumu, bir (1) notunu gördüm.

Gördüm ve anında gözlerimden yaşlar boşalarak, o karneyi parçaladım. Parça parça ettim. Uzun bir süre ağladım. Aslında beklemem gerekirdi. Ama bir umut tutmuşum demek ki içimde.

İkinci dönemde ise, bir arkadaşımın iknası ile o öğretmeninin yanına gittik. Arkadaşım konuştu, ben sustum. Taktir alacak, kaçırmasın falan diyerek, notumu yükseltmesini istedik. Hayatımda hiç yapmadığım şeyi yaptırmıştı bana yine. Sonrasında lütfetip notumu iki yapmıştı. Bende o dönem teşekkür almıştım.

Şimdi düşünüyorum da, eğer ilkokuldaki gibi ilgili öğretmenlerim olsa idi lisedeyken, şimdi başka yerlerde olabilirdim.

Hiç yönlendiren biri olmadı. O hayatımızın sınavı olan, o zamanların adı ile söylersem Öss'yi bile çok önemsememiş biriyim ben. Sonrasında açıköğretim okudum.

Şimdi vakit çok mu geç? Hayır değil ama benim içim geçmiş işte. Napalım.

Demem o ki, karneler bazen sadece çocuğun başarısını ya da başarısızlığını göstermeyebiliyor. Üstelik başarı sadece o karnedeki notlardan ibaret olmuyor. Bunu bilmek lazım. Ona göre hareket etmek gerek. Yanlış mı söylüyorum sizce?