Yıl:
1995
Küçük
kız, o gün dispanser randevusuna ablası ile gider. Muayene olur,
doktor yeni ilaçlar verir. İlaçları almak için hastaneye
giderler. Uzun ilaç kuyruğa girerler. Uzun bir süre beklerler.
Onlara sıra gelince ablası reçeteyi vezneye verir. İlaçların
tutarına üzerindeki para yetişmez. Sırada bekleyen bir adam
paranın üstünü vezneye vererek tamamlar. Ablası ağlayarak adama
teşekkür eder.
Tüm bunları uzaktan izleyen küçük kız,
ilaçları alan ama ağlayan ablasının neden ağladığını, o an
ve o yaşlarda anlam verememiştir.
Şimdilerde
anlıyor o yaşların neden döküldüğünü...
Hayat zor ama bir o kadar güzel.
YanıtlaSilBaksana iyi insanlar var..
:)
Evet, iyi insanlar var hala. Çok şükür..
Silşu an bulunduğumuz yerde olmamızı sağlayanlar hep o iyi insanlar bence..
YanıtlaSilGaliba. İnşaallah o iyi insanlar daha iyi yerlerdedir.
Silumarım hala öyle değildir durumu.
YanıtlaSilAllah düşürmesin bir daha. Ve tabi bu iyi insanları da eksik etmesin.
Silİçim sızladı.Hayat işte :/
YanıtlaSilEvet, herşey insanlar için bu hayatta.
Silofff çok kötü oldum bir anda :(
YanıtlaSilAma içinde iyilik var.. :)
Silhımmm unutmadığın bi an olsa gerek.
YanıtlaSil:)
Evet. Yani şimdilerde aklımda çokca yer eden bir anı diyelim. :)
Sil