Bencil / Bölüm -3 Son.

Bölüm 1
Bölüm 2 

Akşam olmuş, Turan ve Ayda buluşmuş, bir restoranda yemek yiyorlardı. Her şey normal gidiyordu. Turan, büyük sürprizi için yemeğin sonunu bekliyordu. Ayda ise merakla Turan'ın ne diyeceğini düşünüyordu. Aklı karışmıştı. Çünkü Selin ile konuşmuştu. Turan önemli bir şey konuşacağız dediğinde aklına direk evlilik gelmişti. Heyecanlanmıştı. Sonra Selin'i aramış, durumdan bahsetmiş, hatta Selin'in ağzını aramıştı. Onun bileceğini tahmin ediyordu. Ama Selin ona bambaşka şeylerden bahsetmişti. Söyleyeceği şeyin, evlilik teklifi olmayacağını bile açıkca ima etmişti.

Düşünceli düşünceli yemeğini yerken, Turan'a baktı. Yoksa ondan ayrılmak mı istiyordu ki.. Sonra yemek yemeyi bırakıp; Turan.. beni seviyorsun değil mi ... dedi. Beni hiç bırakmazsın değil mi...

Turan, bırakmazsın kelimesi ile adeta donakaldı. Bırakır mıydı hiç, elinde olsa.. ama bırakacaktı işte.. Ayda, Turan'ın bu halini görünce üzüldü. Demek ki bu buluşma son buluşma idi, ayrılacaktı ondan. Neden sustun Turan.. neden.. bırakmam, bırakamam demek bu kadar mı zor. Ben hiç düşünmeden bırakmam demeni beklerdim, dedi. Gözyaşları boşaldı gözünden.

Evet, dedi Turan. Evet bırakmam demek isterdim ama bırakıyorum dedi. Ayda, titreyen sesiyle; ayrılıyor muyuz şimdi.. beni terk mi ediyorsun Turan.. dedi.

Hiçbir şey söylemedi Turan. Kalktı masadan. Evet, deyip restorandan ayrıldı. Ayda bakakalmıştı ardından. Herşey çok güzel başlamışken, ne hale gelmişlerdi. Öylece bir saat kaldı masada. Bir ağladı, bir kızdı. Sonra evine gitti.

Turan, restoranı terketmişti ama dışarıdan Ayda'yı izliyordu, yaşlı gözleriyle. Ayda gidince, cebindeki yüzüğü çıkardı. Neler de düşünmüştüm, bak neler oldu, dedi kendine yüzüğe bakıp. Sonra sinirle fırlattı yüzüğü. Ama pişman oldu hemen, aldı yerden, sildi okşadı. Yere çöküp, sesli sesli ağladı. Yollarda yürüdü sabaha kadar. Şu kısacık ömrünü zehir ettiğini düşünüyordu.

Sabah, Selin ilk iş olarak Turan'ı aramış, cevap alamayınca Ayda'yı aramıştı. Ayda'danın da telefonunu kapalıydı. İyice meraklanmıştı. Neler olduğunu merak ediyordu. Ama bu sessizliğin iyiye işaret olmadığını düşünüyordu. Turan herşeyi anlatmış olabilirdi. Ayda'nın tepkisini tahmin etmeye çalışıyordu. Turan'ı sevdiğine emindi. Öleceği için onu bırakıp gitmez diye umut ediyordu. Turan Ayda'yı çok seviyordu çünkü. Ölene kadar onunla birlikte olmak istiyordu, daha ne ispat isterdi ki bir sevgi. Sonra bir an, bunları düşünürken Turan'a haksızlık yaptığını düşündü. Onun sadece ölene kadar sevdiğiyle birlikte olmak istediğini şimdi anlamıştı. Tekrar Turan'ı aradı. Telefon açıldı ama açan kişi Turan değildi.

....

Turan tüm gece sokaklarda dolaşmış, sabaha karşı Ayda'nın evinin oraya gelmişti. Uykusuz ve bitkindi. Ayda'da tüm gece uyumamıştı. O da uykusuzdu. Sabah karşı uykuya dalmış, alarmın sesiyle uyanmıştı. Kendine gelip hazırlanana kadar epey vakit geçmişti. İşe geç kalma telaşıyla aceleyle çıktı evden. Arabasına bindi, hızla kendini yola bıraktı. Hiç sağa sola bakmamıştı. Sonra bir şeye çarptı. Yolun kenarında onunla konuşmak için bekleyen Turan'a çarpmıştı Ayda. Turan'ı yerde kanlar içinde görünce, o da bayıldı. Çevredekiler ambulans çağırmıştı. Turan'ın telefonunu açan da bir polis idi. Selin hastaneye koştu. Ama yetişemedi. Turan ölmüştü.

Selin, o gece neler olduğunu hiç öğrenemedi. Ayda kazadan sonra kendine gelemedi. Hiç konuşmadı. Selin içten içe tüm bu olaylardan kendini sorumlu tuttu. Eşinin desteği olmasa, o da çıldırırdı. O şehirden taşındılar bir süre sonra. Ama Selin, her ay gidiyordu, hem mezarlığa, hem kliniğe... belki bir umut, içindeki pişmanlık geçer diye.