Sesi titriyordu sanki. Öyle üzgün, öyle çaresizdi ki bakışları. Eline sanki camdan bir asa tutuşturmuşlar. Tutsa kırılacak, bıraksa darmadağın olacak.
-Ne yapacağım ben şimdi?..
İşte, cevabını bilemediği o soruyu
bana sormuştu. Bana kalsa seni böyle üzenleri bu dünyadan tek tek
silerdim. Griye boyanmış her anını gökkuşağının renkleriyle
boyardım. Bana kalsa, hep gül isterdim.
-Söylesene, ne yapmalıyım.. off ne
zormuş, ne ağırmış bir sırrı bilmek. Yani öğrenmek. Ne
yapacağımı bilememek beni hepten eziyor. Bir şey söyle.. hadi.
Umut dolu gözlerle bana bakıyordu. Ne
desem tamam derdi sanki. Mesela tam şu an sana aşığım desem. Ama
olmaz.Her zamanki gibi hiç sırası değildi. O an belki de hiç gelmeyecekti. Duygularıma bir kelepçe daha takmıştım. Anahtarını dipsiz kuyuya atarak.
-Saklamamalısın. Bu çirkin gerçeği
saklaman seni de o çirkinliğe bulaştırır. Sakladıkça o
çirkinliğe batarsın.
Saklama diyordum ama ben saklıyordum,
hayatımın en büyük sırrını. Ama benim sırrımın, aşkımın
kimseye zararı yok ki. Varsa da kendime.
Bana yaklaşıp ellerimi tuttu. İş
tam o an, kalbim durdu ve sonra sırf bana işkence devam etsin diye
yine çalışmaya devam etti. Hem de gürültü ile. Sus bir sus,
duyacak sesini diye bağırmak istedim. Ama ben yine sustum. Ellerim
ellerinde çırpınan bir güvercindi sanki. Dinlese, duyacak kalbin
sesini.
-Teşekkür ederim. Sen olmasan bu
kararsızlıkla ömrüm çürürdü. O pisliğin gerçek yüzünü
herkes bilmeli. Haklısın. Öncelikle de karısı. Canım arkadaşım benim, her
fırsatta ne de güzel anlatırdı evliliğini. Bir yalanın içinde
yaşıyormuş meğer. Şimdi gidip ona herşeyi anlatacağım. Ama
sende yanımda olsan, böyle elini tutarak, senden güç alarak
anlatsam.
İstemiyordum, elimde olsa, bir ömür
tutmak isterdim ellerini. Ama ellerimi ellerinden aldım,
omuzlarından tuttum.
-Yanılıyorsun. Tek başına söylesen
daha iyi olur. Hem arkadaşın benim yanımda mahçup olur. Değil
mi?
Eğdi boynunu.
-Ben niye düşünmedim ki bunu. Yine
önce kendimi düşündüm.
Keşke bende sen kadar kendimi
düşünebilseydim. İnsan kendini düşündüğü için mi daha çok
üzülür yoksa başkalarını düşünürken mi...
bence kendimizi düşünüyoruz hep o yüzden :)
YanıtlaSilKendi kendimizi daha çok üzüyoruz galiba. :)
SilMerhaba arkadaşım, kendimizi üzüyoruz ve kendimizi üzdüğümüzde etrafımızıda aslında üzüyoruz. Gerek yok üzmeye üzülmeye :)
YanıtlaSilKimisi kendini üzerken, başkalarını mutlu etmeyi başarabiliyor.. iyi mi ediyor kötü mü bilemiyorum. :)
SilHoşgeldiniz. :)
ya şimdi bunun hepsi kurgu mu yaaaa.
YanıtlaSilbazı öykülerini nasıl düşündüğünü hep merak ediyorum yaaaa.
işyerinde nasıl yazıyosun ama yaaaa :)
:)
SilEvet kurgu. Kendimden olanları böyle öykü tarzı yazmıyorum. ya da şiir.
Çok düşünmüyorum. Çok düşününce olmuyor. :) :)
Teşekkürler.
Bu ara işler az, vakit bol oluyor. :)