Soda ve Traktör

Sessiz bir yolculuktu. Üçü de konuşmuyordu. Çocuk, bir ara arabanın camını açtı. Otobanın gürültüsü, arabanın sessizliğini ezdi geçti. Babası çocuğuna baktı. Gözleri konuşuyordu. Anne, babanın dediğini anladı ve camı kapadı. Çocuk annesine sarıldı.

Babanın gözleri yanında duran poşete takıldı. Gülümsedi. Poşette babasının en sevdiği içecek vardı. Soda.
Babası içerken, bazı akşamlar küçük bir bardakla ona da verirdi. Sodayı sevmezdi ama babasıyla oturup beraber bir şey yapmış olmak onu mutlu ederdi. Kendini o an büyümüş hissederdi.

Şimdi büyüktü. Kendide baba olmuştu. İlk kez çocuğunu dedesine götürüyordu. O, kendi dedesini hiç tanımamıştı. Babasını da tam tanımadığını düşünüyordu. Tek bildiği soda sevdiğiydi. Sabahın erken saatlerinde işe gider, akşam gelirdi. Bir gün, babasını işe giderken görmek için sabaha kadar uyumamıştı. Sadece akşamları gördüğü babasını sabahta görmek istemişti. Görmüştü de. Ona görünmeden gizlice işe gidişini izlemişti. Camdan, arabayla gidişine bakarken gözyaşlarına hakim olamamıştı. Hep o arabaya binmek istiyordu. Babası arabayı sadece işe gitmek için kullanırdı. Sonrasında araba hep garajda kilitli olurdu. Babasından başka kimse garaja girmezdi. Öyle merak ederdi ki. Bazı zamanlar da arabayı kıskanırdı. Hem özel yeri, odası var diye, hem de babasının onu kendisinden çok sevdiğini düşündüğü için.

Arabayı taşlı yola doğru sürdü. İşte, bu yolun sonunda babasının evi vardı. Yıllar sonra yine baba topraklarındaydı.
Çocuğu, yaklaştıklarını anlamış gibi, cama yapışıp etrafı izlemeye başlamıştı.

İki katlı ahşap bir evin önünde durdular. Önce poşete, sonra karısına ve çocuğuna baktı. Gülümsemek istedi, beceremedi. Karısı onun yerine de derin bir iç çekti. Ve kapıyı açıp arabadan indi. Etrafta kimse yoktu.

O da arabadan indi. Elinde soda dolu poşetle. Bir eve baktı bir de bahçeye.

Poşet elinden  düştü. Kırılan şişelerin sesiyle ağaçtaki kuşlar havalandı. Karısı yanına geldi. Çocuk koşarak annesinin eteklerine kapandı. Babasına baktı. Ağlıyordu. Babasının baktığı yere baktı. Garaj vardı. Kapısı açıktı. İçinde eski bir araba vardı. Traktör. Bayadır kullanılmadığı ilk görüşte belli oluyordu.

Çocuk sadece resimlerde gördüğü traktörün yanına koşarak gitti. Ona dokundu. Etrafında dolanmaya başladı.

-Ne kocamanmış. Anne binebilir miyim? Lütfen..

-Hayır oğlum, gelir misin buraya.

Kadın mahçup mahçup kocasına baktı. Yüzündeki gülümsemeyi farketti. Adam çocuğunun yanına gitti. Başını okşadı. Kucağına aldı ve beraber eski traktöre bindiler. Sıkıca çocuğuna sarıldı.

Kadında yanlarına geldi. Toz içindeki arabaya binip kirlenmiş olmalarına hiç aldırmadı.İkisi de mutlu görünüyordu. Etrafa göz gezdirirken bir kadının onlara doğru geldiğini gördü. 

-Cenazeye mi geldiniz?

Soru ikisini de kurşun gibi delip geçmişti sanki. Kadın kocasına baktı. Onda soracak cesareti göremedi. Döndü ve boğazında düğümlenmiş hıçkırığı tutmaya çalışarak o zor soruyu sordu:

-Kimin?

-Bu evin sahiplerinin. İkisi de aynı gece vefat etti. Dün gece. Hadi adam yıllardır hasta yatıyordu da, kadına çok şaşırdık doğrusu. Herkes cenazede şimdi. Defnediliyorlar. Bir oğulları var dendi ama gelmedi herhalde. Kimse de bilmiyor nerededir? Ne yapar? Bir haber verilseydi iyi olurdu. Siz bilir misiniz oğullarını?