Alışmak

Alışır insan. Alışıyor zamanla.
Kendine üzüntü veren/verenlere, korkularına
Ve acılarına.
Ne üzüntüsü, hüznü geçiyor
Ne de hafifliyor acısı
Alışmak geçirmiyor hiçbirini
Peki neden alışmayı seçer ki insan. Alışmak ne?
Mecbur mu ? Alışkanlık mı oluyor alışmak zamanla...
Acıya, hüzne, kedere alışmak neyi değiştiriyor ki
Geçirmiyorsa hiçbirşeyi.
Kendini kandırış mı bu alışkanlık, alışmak ?
Yoksa hayatın bize sunduğu lutüf mü?
İstemezsek eğer alışmayı, zaman bize onu bize altın tepside sunar mı ?
Ya yoksa başka çare...
Ya alışmak kendi başına gelip yerleşirse içimize.
Nedir, nasıl birşeydir ki alışkanlık
Hayatımızın en orta yerinde kocaman bir yere sahiptir.
Şarkılar bile onu söyler:

" Alıştım sana bir tanem Alıştım her gün görmeye ...

Bir diğeri ise;

" Alıştım hasretine, gel desen gelemem ki...