15 Aralık 2020

Geçen 7 Senenin Ardından

15 Aralık 2013.

Saatler gece yarısı  2 yi gösterirken telefon çalıyor.  

Arayan yoğun bakım hemşiresi. 

Yoğun bakımın kapısına gidiyoruz ablamla. Zaten ikimiz varız bekleyen o gün. 

Hemşire kapıyı açıyor. Birşeyler söylüyor. Sonra 

"Başınız sağolsun " diyor.

Anlamıyorum bir an. Sadece kısa bir an. Öldü mü... diye sorarken gözlerimden yaşlar akmaya başlıyor bile. Ayakta duramadım galiba o an. Ablam tutuyor beni. Oturtuyor merdivene. Bense hıçkırarak ağlıyorum. Tam o sırada hemşire şöyle diyor;

" Acıları son buldu. Böyle düşünün. "

Son bulmuştur değil mi...

Sonrasında kime nasıl söyledik hiç hatırlamıyorum. Gün aydınlanırken eve doğru gidiyorduk. 

Annem acı haberi vermek için telefonun başına geçti. Aklına gelen herkesi aradı. Ilk cümlesi,

" Necatiyi kaybettik...."

Oldu her defasında. Annemin bu hali ablamlardan birine garip gelmişti. Belki sizede gelebilir. Herkesin acı ile başetmesi bir değil. 

Misal ben. Sonrasında istesemde o denli ağlayamadım. Günler aylar sonra babamın ölüm tarihini bile unuttum. 

15 Aralıktan eminim de yıl kaçtı 

Kaç yıl geçmişti ki üzerinden. Bilemedim bir süre. Hep unuttum. Oysa tarih ve saatlerde aram çok iyidir. 

Son bir yıldır falan galiba. Artık unutmuyorum. 

Öğrendim 2013 yılını.

Belkide yeni kabullendi beynim bunu.

Istediğin kadar mezarına git. Başında Kur-an oku. Beynin bir şekilde yok  sayıyor. Yada kalbindir o. Bilemiyorum. 

Bu başka bir şey. Yokluğuna alışmak ama öldüğüne alışamamak.



......


 

29 yorum:

  1. of of ne güzel ifade etmişsin. herkesin farklı tabii yaşadığı, başa çıkması. hatırlıyom ya babanı evet.

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Evet. Herşey insana özgü.
      Sen unutmazsın.
      :)

      Sil
  2. Kolay değil, başınız sağ olsun .

    YanıtlaSil
  3. Kayıplar hep üzücüdür, canı acıtır ama yaşam devam eder. Benim de bu acılardan bir kaçış yolum unutmaya çalışmak. Babamı, diğer sevdiklerimi kaybettiğim yılların hiçbiri aklımda değil. Sadece güzel hatıraları kaldı geriye. Onları geri getirmeyeceğimi bilmekle avutuyorum kendimi. Nur içinde yatsınlar.

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Allah rahmet eylesin cümlesine.
      Insanin acıdan kaçma olayı çoğunlukla unutmak sanırım.

      Sil
  4. Yakın zamanda annanemi kaybettim ben de. Uzaktaydı sık görmezdik. Bilmiyorum belki o yüzden hala yaşıyor gibi hissediyorum :(

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. O hissi de iyi bilirim. Ananemde aynı şeyi yaşadım. Aynı durumdaydık. Uzak.

      Sil
  5. Nur içinde yatsın. Anneyi babayı kaybetmek çok acı:(

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Evet.
      Alıştığını sandığın anda alışamadığı anlıyorsun.

      Sil
  6. Canım, seni o kadar iyi anlıyorum ki. Acın hep taze kalmayacak, hayat devam edecek. Ama o acı hep var olacak. Dahası babanı her zaman kalbinde hissedeceksin. Ben de annem için böyle hissediyorum.
    Mekanları cennet olsun.

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Anne daha başkadır bence. Allah sabır versin.
      Amin. Inşaallah.

      Sil
  7. Benim babam gideli de beş buçuk yıl oldu. Baba demek arkandaki dağ demek. Acını çok iyi anlıyorum. Yine gözlerim doldu bak anında:(
    Nur içinde yatsınlar. Mekanları cennet olsun...🙏

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Benimde... bu hep böyle olacak herhalde. Gözlerde yaş hiç eksik olmayacak.
      Amin.

      Sil
  8. insan ilk başlarda hiç olmamış gibi davranıyor zannediyorum ki. İnkar durumu. Sonra kabullenme ve uzun bir yas... Nurlar içinde uyusun...

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Sanırım aynen böyle oluyor.
      Inşaallah.
      Sağolun.

      Sil
  9. Başınız sağ olsun. Oğuz Atay'ın sözü geldi aklıma:
    ''Muhayyilesi kuvvetli bazı insanlar, sevdikleri ölülerin uzun bir yolculuğa çıktıklarını düşünmüşlerdir; bense bütün yolculuğa çıkanların ölmüş olduğunu düşünüyordum. Ne büyük bir günah, değil mi?''

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Teşekkür ederim.
      Güzel ve etkili bir söz.
      Kendini yıpratmadan, bir uzak yolculuğa çıktığını düşünmek daha iyi bencede.

      Sil
  10. çok güzel ifade etmişsin ki yüreğini. iyi bir yerde o şimdi öyle olmalı ışıklar içinde olmalı. insan anlayamıyor tabi zaman da karışıyor. ben de çok küçüktüm. kaza yüzünden olduğu için cenaze filan da görmedim. hastanedeydim. ve babam asker olduğu için yıllarca james bond gibi gizli göreve gitti belki de diye hayal etmiştim öyle olmasını gizli gizli umut ediyordum belki ajan olup kaybolmuştu ve mezar aslında boştu filan çocukluk işte. alışması zor kaç yıl geçse de

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Seninki daha ani olmuş. O küçük kalbinle o boşluğu yaşamak.
      Allah sabır versin cümlemize.
      Onlara da rahmet eylesin.

      Sil
  11. Rabb'im rahmeti ile muamele etsin inşallah.
    Acıları yarıştırmak gibi oluyor, bundan dolayı pek yazmıyorum ama evlat acısı ise bu, yazıya sığmıyor. Bilin ama yaşamayın! 😥

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Inşaallah.
      Ne desem bilemedim. Rabbim sabır versin sizede ailenize de. Şu dünyadaki en büyük acı herhalde.
      Allah razı olsun.

      Sil
  12. Amin.
    Sonsuz âlemlerde kavuşma ümidi ayakta tutuyor insanı. Yoksa acı eskimiyor, eksilmiyor...

    YanıtlaSil