Anılarda Kalan İnsan: Ananem.

Bu yazımda anneler gününe özel, annemi anlatmıştım. Bugün de ananemi anlatmak geldi içimden. Kendisi vefat etti, birkaç sene evvel. Açıkcası itiraf etmeliyim ki, bazen ölmemiş de, Kandıra'daki evindeymiş hala gibime gelir. 

Aslında aramızda çok iyi bir ilişki olduğu da söylenemez. Yani boynuna sarılıp öpmeler, canım ananem demeler falan yoktu. Gerçi bizde kimseye öyle sevgi gösterileri yoktur. O sebeple onunla da olmamıştı.

Çiçek delisi bir insandı. Sokağa çıktığında, nerede bir çiçek görse, saatlerce başında durur, seyrederdi. Bakardı, incelerdi çiçeği. Konuşurdu bile. Evi kocaman bir bahçeye sahip idi. O bahçeyi çiçeklerle donatmıştı. Renk renk güller. Çeşit çeşit çiçekler. Ölene kadar hep onlarla ilgilendi.

Dut çok severdi. Ama kendi bahçesine sırf pisliği çok oluyor diye ektirmemiş zamanında.

Çalışkandı. Dahası korkusuzdu benim ananem.

Bir keresinde kocaman bir fareyi öldürürken, ısırılmış. Ama yine de korkmazdı. Çünkü bir keresinde de, bizim eski evde, tuvalette yine onun karşısına kocaman bir lağım faresi çıktı. Ve yine öldürmüştü fareyi. Sıfır hasarla. Hiç korkup, tiksinmeden. Bir gün de yılan öldürmüş hemde kocaman. Öldürüp dereye atmış.

Titiz bir kadındı. Kendine bakmayı severdi. Köylük yerlerde yaşamıştı çoğunlukla ama kıyafetleri hep mumtazamdı. Dikkat ederdi hep. Uyumlu giyinmek isterdi. Bir gün başına örttüğü yeni başörtüsünün yüzünü soluk gösterdiği söylemiş ve sanırım takmaktan vazgeçmişti. Bahçelerde çalışırken el parmaklarından birine bir şey olmuş, yamuk kalmış. Otururken, konuşurken eliyle o parmağını düzeltmeye çalışırdı bazı zamanlarda ve anlatırdı nasıl olduğunu.

Bize geldiğinde en çok her şeye karışmasına kızardık açıkcası. Mesela gırgır yaparken dizleri yere koymayın derdi. Gırgırla birlikte eteklerinizde temizliyor yeri diye. Şimdi ne zaman gırgır yapmam, o sözü gelir aklıma. Eğer yine dizlerim yerde ise, toplarım kendimi.

Soğanı ne çok sevdiğinden bahsedirdi. Küçükken kilerlerine gidip, gizlice soğan yermiş. Ama zarınında zararlı olduğunu söylerdi. Buna dair bir hikayesi vardı, onu anlatırdı hep.

Ananemin bazı lafları da çok meşhurdur.

Mesela o biriyle konuşurken araya girip ne konuştuklarını soranlara, ya da bir kaç kere dediğini anlamayan birine, sana varıncaya kadar bacağı kırıldı, derdi.

Başka sözleri de vardı ama şimdi aklıma gelmiyor. Gelince yazarım.

Mekanın cennet olsun İnşaallah.