Yalnız Uyuyamamak.

Aman fenalardayım a dostlar. Geçen gece kesinkes emin oldum. Yalnız uyuyamıyorum artık.

Şimdi burada, sevgili şeklinde algılayanlar olabilir. Onlara sadece sırıtıyorum, tüm dişlerimi göstererek hemde. 32 derdim de yalan olur şimdi. :D

Efenim, kalabalık ailelerde büyüyenler bilir. Çocuklar odalarını illa kardeş yahut kardeşlerle beraber kullanır. Oda ortaktır, eşyalar ortak olur hal böyle olunca. Giyim eşyasıdır genelde bu. Bazen yatak bile ortak olur.

E durum böyle olunca ve bu ortak durum çocukluktan günümüze kadar devam edince de, insanda ister istemez bir alışkanlık oluşuyor.

En başta sessizliğe alışamıyor insan. Tek başına koca odada olmaya alışamıyor. Ki o oda eskiden hep küçük görünmüştür.

Şimdi geçen gece yaşadıklarımı özetlemek gerekirse, resmen zor uyudum. Korktum tam anlamıyla. Manasız ve saçma bissürü şeyler geçti aklımdan. Bir ara yatağın altında yaratık olduğuna ve yatağı deli gibi salladığına öyle inandırdım ki kendimi, bir ara harbi kendimi sallanır gibi hisseder oldum. Ama tüm bunları kaskatı kesilmiş faziyette kuruyorum beynimde. Korkudan aklıma gelen her şeyi okuyorum. Ama kılım bile kıpırdamıyor.

Ardımdan örümcekler mi gelmiyor. Biri mi var diye tırsmalar mı desem. Duvardaki ya da masadaki objeleri olurolmadık şekillere bürünmüş görmek mi desem... daha neler neler. Yani gözlerimi kapasam ayrı dert, açık tutsam ayrı dert yaşadım o gece.

Sonunda yine hiç kıpraşmadan  uyumayı başardım. Kapıyı bile kapatmamıştım ama yine de tüm bunları aklımdan geçirmeme yani korkmama engel olmadı bu ayrıntı.

Yazının özeti olarak diyebilirim ki, alışmışım ben biri ile uyumaya. Odamı hep ablamlarla paylaştık biz. Hala da paylaşırız. O gün tek yatmak zorunda kalmıştım. Aslında alışmak lazım. Ve aslında tırsak biri de değilimdir. Yani her şeyden korkmam ama sanırım dediğim gibi alışmışım. 

Yoksa korkak değilim ya ben... değilim değilim.