Ayakkabısız Kadın.

Toplantıya yetişmek için erken çıktığım iyi olmuş. Yoksa bu deli gibi yağan yağmurla felç olan trafikte yetişmek imkansız olacaktı. Geç kalmasam bile ıslanacaktım yok yere.

Ben şanslı idim, yağmur çok bastırmadan gelebilmiştim. Toplantı odasında, kapıdan geleni rahatça görebileceğim bir yere yerleştim. İnsanları gözlemleyerek zamanı geçiriyordum.

Gelenlerin çoğu aniden yağan yağmura fena kızmıştı. Yüzleri asık insanlarla dolmuştu oda. Derken, O, kapıdan göründü. Her gelen asık suratlı, çatık kaşlı iken, O, gülümsüyordu. O'nu gördüğüm an, içim serinledi. Mutlu oldum. Halbuki hiç tanımıyordum bile. İlk kez gördüğüm bu kadın, gülüşüyle benim o sıkıcı dünyamı aydınlaşmıştı işte.

Sonra birden, herkesin O'na bakıp, fısıltıyla konuştuğunu farkettim. Demek ki herkesin dikkatini çekmişti o gülüşü ile. Yoksa kılığı ve kıyafeti hiç abartılı değil, aksine gayet sade ve şık idi. Saçlarını salmıştı. Belki o ayrıntıya takılmışlardır. Resmi bir toplantıya, saçlarını toplamamış olarak gelmesini yadırgamış olabilirlerdi. Oysa bana göre, öyle güzel yakışmıştı ki.

Toplantı bitti, herkes dağılıyordu. Ben hala O'nu gözlüyordum. Dışarı çıkarken bir selam verme planları yapıyordum kendimce. 

O çıktı, bende peşine yol aldım. Tam ağzımı açıp selam verecekken, yanına biri geldi. Çok sinirli görünüyordu. Ve bağırarak konuşuyordu. Bu ne hal, nasıl böyle dolaşabilirsin, gibi laflar ediyordu kıza. Afallamış bir halde idim. Kızcağız ise, ona bağırmamasını söylüyordu. Gayet sakindi ve hala gülümsüyordu. O'na bağıran adam, bu umursamaz çocukça hareketlerinden bıktım dedi, son olarak. 

Kız, elini uzatıp bir şey diyecekken adam onun elini itti. Beklemediği bir hareket olduğundan dengesini kaybetti. Elindeki dosyalar düştü yere. Bense gayri ihtiyari hemen almak için yanına koştum. İşte o an, yerden dosyaları alırken, tüm bu yaşananların, toplantıdaki o fısıltılı konuşmaların nedenini anladım. Kadının ayağında ayakkabı yoktu. Sadece çorap vardı ayağında. Hemde çiçek desenli, şu kısa çoraplardan. O'da bunu gördüğümü farketti ve gözlerimiz ilk kez kesişti an, bana gülümsüyordu. Bende gülümsedim O'na. Dosyalarını uzattım. O sırada yanındaki adam da söylene söylene gitmişti.

Çoraplarınız çok güzel dedim, kulağına eğilip sessizce. Gülerek bende çok beğendim. Ama sanki kıyafetime uymadı gibi, dedi.

Sonrasında yağmurda ayakkabıların ıslandığını söyledi. Toplantıda ve gün boyu ıslak ayakkabı ile dolaşmak istememiş. Çantasında da tesadüf eseri bu çorapları bulmuş. Geçen gün, o çiçek desenlerini çok beğenip almış ve çantasında unutmuş. İyi ki unutmuşum dedi birde. Yoksa hepten çıplak ayak kalacaktım.

Samimiyetine güvenip, O'na bağıran adamın kim olduğunu sordum. Nişanlısı olduğunu söyledi. Söylerken yüzüğü ile oynuyordu. Ne kadar körüm ki o yüzüğü de o an ilk kez gördüm.

Yüzüğünü çıkardı birden. Yüzüme baktı. O güzel kahverengi gözlerine dalıp gitmek içten bile değildi benim için. 

Bu yüzüğü takmamın bir anlamı kalmadı dedi. Beni olduğum gibi kabul etmeyen, açıklamamı bile dinlemeyen biri ile nasıl yaşarım ki ben. Bugün iyi ki bu çorapları giymişim. İyi ki yağmur yağmış da, ben o yağmurda ayakkabılarımı ıslatmışım dedi sonra. Bense, kafam karışık ama mutlu olarak onu dinliyordum.

Elini uzattı, elimi tuttu sıcacık eli ile. O güzel, gülümseyen gözleriyle bakıp, teşekkür ederim, dedi. Şaşırdım bu teşekkür karşısında. Ne yaptım ki, dedim gülerek. Ve benim elimde elinde. Sıkıca tutuyorum. Bana gerçeği gösterdin dedi. Şu an bana, beni yadırgamadığını gösterdin. Hiç tanımadığın halde. Oysa nişanlımın yaptığını bak. Bu halimden daha kötü bir duruma düşürdü beni, herkesin içinde, dedi. İşte o an, yüzündeki o ışıltı biraz söndü sanki. İçimden küfürler saydırdım o an adama.

Sonra, gitmeliyim, dedi bana. Elimi bıraktı usulca. Peki dedim. Tam koridorda kaybolmuştu ki, aklıma geldi. İsmi ne idi... ah keşke sorsaydım. Ama öğrenmem zor olmaz diye düşünüyorum. Bu koca şirkette, başka ayakkabısız kadın yoktur ki zaten.