Affetmek Büyüklük mü?

Ağlamaktan konuşamıyordu kadın. Adam çaresizce teselli etmek istese de, yapamıyordu. Onu böyle hiç görmemişti. Kadın da istemiyordu zaten teselli. Uzak dur, diyordu arada. Uzak dur...

Öylece bakakalmışken kadına, sevdiğine, kadın kaldırdı başını. Ve o iki kelime döküldü ağzından birdenbire.

Aldattım seni...

Sustu sonra. Adam, duyduğu kelimelere anlam kazandırmaya çalışıyordu. Sustu bir süre. Tam konuşacakken, kadın tekrar delicesine ağlamaya başladı. Yüzüne bakmadan konuşurdu bu sefer. Ağlayarak. Aldattım seni tamam mı, aldattım. Bir başkası ile aldattım seni. İsteyerek, bilerek hemde. Kadın konuşmuyor adeta bağırıyordu bunları söylerken. 

Adam, kadının çıldırdığını sandı bir an. Kafası öyle karışıktı ki. Sevdiği kadını o halde görmek ... dahası dedikleri.. anlamsızdı hala. Bir kabus görür gibiydi.

 Ama kadının ayağa kalkıp, onu iki eliyle kollarından sıkıca tutması, bir gerçekti. Göz göze gelmişlerdi şimdi. Kadın ağlamaktan şişmiş gözleriyle adama bakıyordu. Adam o gözlerde öfke gördü. 

Kadın, beni affetme dedi. Affetme. Sanma ki, senin için ağlıyorum. Senin için kahroluyorum. Kendime acıyorum ben. Kendime...

deyip, bıraktı adamı. Yine çöktü koltuğa. Tekrardan ağlamaya başladı.

Kadın onu aldatmıştı. Aldatılmıştı adam. Ama bu manzara neydi böyle? Bir küçük öfke bile yoktu içinde adamın şu an. Artık durumu idrak etmişti ama sevdiği kadının bu haline anlam yükleyemiyordu.

Sevdiği kadın. Ve onunda sevdiğini sandığı. Evet sevdiğini sanmıştı. Çünkü sevseydi aldatmamış olurdu. Ya söylediği sözler. Belli ki onunda kafası karışıktı.

Ağlamasına şimdiye kadar dayanamadığı kadının, şimdi şimdi ağlamasının manasızlaştığını hissetti. Ama hala öfke yoktu.

Adam sessizce düşünürken, kadın kalktı. Ağlamasının hiddeti azalmıştı ama hala devam ediyordu. Gidiyorum dedi, adama. Kapıya doğru giderken, adama baktı. Adam da ona bakıyordu. Sakın affetme beni, dedi yine kadın. Ben kendimi hiç affetmeyeceğim.