Yara İzi.

Her yaranın bir hikayesi vardır değil mi? Ve her yara iz bırakır. Yanılmayın, derin yaralardan bahsetmeyeceğim. Görünen iz bırakan yaralardan konuşmak istiyorum.

An gelir, vücudumuzun herhangi bir yerindeki o yara izi gözümüze takılıverir. Gülümsetir çoğu zaman. Çünkü o yaraların çoğu çocukluktan kalmadır. Kimbilir hangi yaramazlık esnasında işler ters gitti de, oluştu o yara.

İzini yoklar, anın gelir aklına.

Ama bazen hatırlamazsın işte. Yorarsın beynini, yoklarsın her anını ama yok, o yaranın nasıl olduğuna dair hiçbir şey yoktur hafızanda.

İşte tam da öyle bir andayım bende. 

Günlerdir sol kolumdaki yara izine bakıyorum ve hatırlamaya çalışıyorum. Oyuk gibi bir yara izi var, bileğimin hemen üstünde, üst tarafta. Böyle iz bıraktığına göre derin bir yaraydı herhalde diye düşünüyorum. Ama nasıl olduğuna dair en ufak bir fikrim yok. Hatırlasam ne iyi olur. Sanki şimdi eksik o yara. Hatırasız kalmış, geçmişi silinmiş gibi.

Sağ yüzük parmağımdaki yara izini hatırlıyorum ama. Tam olmasa da. Yani şimdiki haline bakınca, o parmak nasıl kopmamış diyorum. Tırnağın ucundan itibaren, yarım daire şeklinde bir iz. Parmağın şeklini bozmuş. 

Bu yazıyı evde yazıyor olsaydım, resmini çeker, eklerdim de, akşama eklerim artık. Parmağım görücüye çıksın.

O gün, nasıl kesildiğini hatırlamıyorum ama parmağıma pamuğu iple bağlayıp sokaklarda ablamla, annemi aradığımı iyi hatırlıyorum. Yara bandı da bulamadık herhalde. Pamuğu iple bağlamışız. Düşmüşüz yollara. Sonrası yine yok.

Başka öyle yara izimde yok. Galiba çok da yaramaz bir çocuk değilmişim.

Son bir iz gördüm şimdi. Sağ el avucumda. O zamanlar ortaokula gidiyordum ama. Sobanın maşası elimde. Tam olarak niye elimde olduğunu anımsamıyorum ama maşayı tutarken, kıstırıyorum bir şekilde etimi. Artık nasıl kıstırmışsa mübarek maşa, izini bırakmış avucumda. Dokununca hissediyorsun o izi.

Keşke hep böyle yara izlerimiz olsa. Anısı hatırlamaya değer. Hatırladıkça acıtmayan izler olsa keşke sadece hayatımızda...