24 Mayıs 2013

Yalnız Uyuyamamak.



Aman fenalardayım a dostlar. Geçen gece kesinkes emin oldum. Yalnız uyuyamıyorum artık.
Şimdi burada, sevgili şeklinde algılayanlar olabilir. Onlara sadece sırıtıyorum, tüm dişlerimi göstererek hemde. 32 derdim de yalan olur şimdi. :D

Efenim, kalabalık ailelerde büyüyenler bilir. Çocuklar odalarını illa kardeş yahut kardeşlerle beraber kullanır. Oda ortaktır, eşyalar ortak olur hal böyle olunca. Giyim eşyasıdır genelde bu. Bazen yatak bile ortak olur.
E durum böyle olunca ve bu ortak durum çocukluktan günümüze kadar devam edince de, insanda ister istemez bir alışkanlık oluşuyor.
En başta sessizliğe alışamıyor insan. Tek başına koca odada olmaya alışamıyor. Ki o oda eskiden hep küçük görünmüştür.
Şimdi geçen gece yaşadıklarımı özetlemek gerekirse, resmen zor uyudum. Korktum tam anlamıyla. Manasız ve saçma bissürü şeyler geçti aklımdan. Bir ara yatağın altında yaratık olduğuna ve yatağı deli gibi salladığına öyle inandırdım ki kendimi, bir ara harbi kendimi sallanır gibi hisseder oldum. Ama tüm bunları kaskatı kesilmiş faziyette kuruyorum beynimde. Korkudan aklıma gelen her şeyi okuyorum. Ama kılım bile kıpırdamıyor.
Ardımdan örümcekler mi gelmiyor. Biri mi var diye tırsmalar mı desem. Duvardaki ya da masadaki objeleri olurolmadık şekillere bürünmüş görmek mi desem... daha neler neler. Yani gözlerimi kapasam ayrı dert, açık tutsam ayrı dert yaşadım o gece.
Sonunda yine hiç kıpraşmadan  uyumayı başardım. Kapıyı bile kapatmamıştım ama yine de tüm bunları aklımdan geçirmeme yani korkmama engel olmadı bu ayrıntı.
Yazının özeti olarak diyebilirim ki, alışmışım ben biri ile uyumaya. Odamı hep ablamlarla paylaştık biz. Hala da paylaşırız. O gün tek yatmak zorunda kalmıştım. Aslında alışmak lazım. Ve aslında tırsak biri de değilimdir. Yani her şeyden korkmam ama sanırım dediğim gibi alışmışım. 
Yoksa korkak değilim ya ben... değilim değilim.

10 yorum:

  1. Bağlantı fuzel olmuş hayalperest... ama ben ışıksiz zifiri odada uyurum ve sarilamadiktan sonra da kimseyi istemem odada :)

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. :) :) Bende ışıklı odada uyumam. Gece lambası vardı ama yine de tırstmama engel olmadı. halbuki annemler iki adım ötede yatıyordu. Sadece odada yalnız idim yani. :D

      Sil
  2. hihihi ben de öyleydimdi eskiden sonra beni kovdu odadan bi de ikizim ya düşün yani onun uyuma saatleri ve benimkiler uyuşmadı hiç ben top patlasa uyurum o çıt çıksa uyanır öyle olunca durum yaklaşık üç senedir alıştım ben de napiyim insan alışıyor da işte ilkler korkutucu olabiliyor ben de çok kurmuşumdur kafamda öyle:)))

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. :) Değil mi ama alışmaktan ileri geliyor. Yoksa korkak falan değilim, değiliz. :D

      Sil
  3. Yazdıklarını okuduğumda hayal gücümüz ne kadar güçlü demekten alamadım kendimi. Bilinç altımız çocukluğumuzdan itibaren öyle şeylerle dolduruluyor ki sonunda bir gün senin yaşadığına benzer şeylerle dışarı çıkıveriyor biriktirdiklerimiz.

    "Burası benim evim ve benim için buradan daha güvenli bir yer olamaz" deyip uyumak bunun tek çözümü sanırım.
    :)

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Evet tek güçlü, hayal gücümüz.. o kadar.. :)

      Sil
  4. Kalabalık ailede ve bir odada üç kişi uyuduğumdan anlayabilirim seni. Ama insan zamanla alışıyor. Uykuyla çok derdi olan bir insan değilim, rahat uyurum. Yalnız olduğumda belki biraz huzursuz olurum ama o kadar:)

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Bende uykusuzluk çekmem aslında. yalnız olunca kafayı yedim galiba. :D

      Sil
  5. allam ya unut şunları yaa.
    geçer geçer.
    :)

    YanıtlaSil