Hatıralar Diyarına Yolculuk.

Filmlerin dizilerin o meşhur sahnesi. Doktor, yok onlar kendilerine genelde danışman diyorlar de mi, şöyle diyor ya: hadi biraz çocukluğuna gidelim..

Sevgili blogdaş Deeptone'ninde Çalıkuşu mimi, bana bu hissi verdi. Hatırladığınız en son çocukluk anınız ne ve kaç yaşındayken, diye sormuş.

İşin açıkcası bendeki hatıralarda pek yaş yok. Yaşımı hatırlamıyorum. Millet, şu yaşımdaydım, şu şu olmuştu der, şaşarım. Kaldıki bana göre hafızam iyidir de. Demek ki yaş ile sıkıntım var benim. 

Örneğin, kışın boyum kadar kar yağardı. Kapımızın önü kardan kapanırdı. Babam saatlerce uğraşırdı açmak için. Tabi boyum kadar meselesinde küçüklüğümden boyum kadar olması normaldir de, harbiden çok yağarmış ama o vakitler ki, kapımızın önü kapanırmış. Şu birkaç yıldır öyle kar görmedik ne yazık ki. Neyse, dramlaştırmayalım mevzuyu. 

Bizde ablamlarla toplanır, karda oynamak için özel seçim kıyafetler giyerdik. Kat kat. O boyum kadar karın içinde yürüdüğüm anı hatırlarım. Ne keyifli idi, o karda yürümek. Bir iz bırakmak. İlk basanın ben olması. İnanılmaz keyifliydi.

Şimdi geçelim yaza. Yaş kısmını hatırlamadığımdan okul zamanlarımı hatırlamaya çalışıyorum. Ama ondan da emin olamıyorum.

Bisiklet ile ilgili anılarıma geçelim yaz demişken. Yaz olur da bisiklet olmaz mı..

Ama bilenler ve hatırlayanlar bilir ki, benim hiç bisikletim olmadı. Hala da bilmem bisiklet sürmesini. Yakın arkadaşımın bisikleti vardı. O kullanır, ben peşinden koşardım, deli gibi. Ablamda kızardı bana.

Sonra bisikletle ilgili korku dolu bir anım var, maalesef. Evimiz yolun kenarında idi. Yolu geçip eve gideceğim. İlkokul 2ye ya da 3e gidiyorum. Bu hatırımda ama net değil yine. Üzerimde lacivert renk kumaş pantolonum var. Tam karşıya geçeceğim, o an nereden nasıl çıktığını hatırlamadığım bir bisikletli belirdi karşımda. Ben geri adım atıyorum, o da geri geliyor. Ben ileri gitmeye çalışıyorum o da öyle. Ama nasıl korktum bir bilseniz, ezecek beni sandım. Birde dipdibeyiz. Sonra nihayet geçebildim karşıya ama ağlayarak. Ve pantolonum ıslak olarak. Evimizin yan kenarında oturup saatlerce ağladığımı hatırlıyorum. Tir tir titreyerek.

Ve ilk zemzem içmem ve ilk duam belki de. Amcamlar hacıdan gelmişler. Ziyarete gitmiştik. Yine ilkokul 2 ya da 3e gittiğim vakitler. Küçük bir fincanla verdiler zemzemi. Ayağa kalkıp kıbleye yöneldik. İçmeden dua edin, kabul olur, demişlerdi. O an ettiğim duamın kabul olduğunu çok iyi biliyorum. Ne mi dilemiştim. Okul hayatım boyunca başarılı olmayı. Oldum da. Keşke bir ömür isteseymişim.