Boşluğun Ortası Neresidir?

Ortada bir yerdeyim. Tam ortada değil. Kenara yakın gibi ama oda değil. Ortada biryerde işte. Bilmiyorum ki nerde. Ama ortaya yakın. Kenara biraz uzak... Belki de..
Her insan gibi, belkide çoğu insan gibi. Her insan dersem, sanki herkes bana tepki verecek. İstemem ben tepki. İstemem bana laf söylensin. Kaldıramam...
Evet çoğu insan gibi, çok param olsun istiyorum. Ama öyle havadan gelsin. Şimdi gelsin. Hemen gelsin. Şuan, şuracıkta. Ama.. Yok gelmiyor...
Canım sıkılıyor. Kimse beni arayıp sormuyor. Bende sormuyorum ki.. Yapmıyorsam niye bekliyorum ki. Tıpkı herkes gibi...
Öfkeliyim. Kime? Niye?.. Öfkeliyim ama. Boğazımda düğümlenen o düğüm daha çözülmedi. Yazarken bile, gözbebeklerimin kapaklarını zorluyor. Belki de çözülmek istiyor. Ama şimdi sırası değil. Kal içimde. Yine.. Yeniden. Büyü içimde. Çözülmeyen bir düğüm ol kal orda emi..
Susuyorum. İçim konuşuyor. O bile konuşurken, çekinceli. Temkinli ben gibi. Dışı gibi. İçim neyse dışımda o gibi.. Ama öyle değil. İçim isyanda. İçim yorgun. İçim ağlamaklı şuan. Düğüm yine boğazıma oturdu. Kapakları zorluyor. Ama yok, ağlamak yok.
Ortasındayım. Tam ortasında. Boşluğun ...