Hayat Fırını.

Hayat bir fırın misali. Kimimizi yakıyor ateşinde. Kimimiz çiğ kalıyoruz. Ve bazı çiğ kalanlarımız, birilerinin midesine oturuyor.

Her birimiz fırından çıkan birer nimetiz aslında. Ama sonumuz her zaman bir olmuyor. Yani kaderimiz. Hani bir laf vardır ya, ekmek aslanın ağzında. Kimimiz işte, o ekmek gibi aslanın ağzında yaşıyoruz. Ölümle burun buruna. Birilerinin umrunda, çoğunun hiç değil.

Bazımız sıcak ekmek gibi ilgi görüyoruz. Ya da görüntüsü ve içi mükemmel bir pasta gibi. Herkesin ilk görüşte iştahını açan. Almak için çabaladığı. Kiminin de sadece camekandan bakıp kaldığı.

Yahut bayat bir ekmek gibi, kenara atılmışız. Çöpe atılmışız. Birilerinin umrunda, çoğunun hiç değil.

Pide gibi doyurucu ve paylaşımcı olanlarımız var bu hayat fırınında. Öyle arada bir de olsa karşımıza çıkan. Bazen kıymet bilmediğimiz. Yahut ona bile uzaktan bakmak zorunda kaldığımız.

Simitiz çoğumuz. Üç kuruşa ve her yerde bulunan. Ama lezzetli. Doyurucu. Ağızda tat bırakanlarız biz, çoğumuz.

Ama pastada gözü olanların bize tenezzül etmediği bir fırın bu dünya. Bayatın bayatla, simitin simitle ömür geçirdiği bir dünya, bu dünya.

Sen hiç, o süslü pastanın yanında bayat ekmek satan bir fırın gördün mü? Göremezsin ki. Çünkü onların yeri farklıdır fırında. Bunu bilirsin. Ve işin düştüğünde, kenardaki o bayatı yahut o simiti görürsün sen.

Halbuki hepsi fırında pişer bu nimetlerin. Hepsi birer nimettir. Kıymeti bilinmez. 

Ve bu fırın, o bayat ekmeklerini saklamasını çok iyi bilir. Baktığında sadece o sıcak ekmekleri ve güzel pastaları görürsün. Görmek istersin belki de...